Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afkakelen]

AFKAKELEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en kakelen: ik kakelde af, heb afgekakeld.

Bedrijv., door kakelen, d.i. veel praten en snappen, doen ophouden, afweren: hij zal dat wel afkakelen.

Onzijdig, voor, ten einde kakelen, met het hulpw. hebben: laat haar maar eerst afkakelen.