Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afhakken]

AFHAKKEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en hakken: ik hakte af, heb afgehakt.

Bedrijvend, door hakken afzonderen: iemand den kop, de hand afhakken. Eenen os afhakken, aan geschikte stukken hakken.

Onzijdig, met het hulpw. hebben, voor ten einde hakken: hij heeft nog niet afgehakt.