Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afdoen]

AFDOEN, bedr. en onz. w., onregelm. Van het scheidb. voorz. af en doen: ik deed af, heb afgedaan.

Bedrijv., afnemen: den hoed, den ring, afdoen; ook iemand den mantel afdoen, uittrekken. Het stof van de schoenen afdoen, ook enkellijk: de schoenen afdoen, schoonmaken. Ik heb u het gansche verhaal medegedeeld, zonder daarvan een woord aftedoen. Ten einde brengen: die zaak is afgedaan - zij heeft hare taak afgedaan. Beslechten:

[p. 117]

de zaak is bij den Raad reeds afgedaan. Betalen: oude schulden afdoen. Oudt. had afdoen ook de beteekenis van afzetten, waarvan V. Hasselt een voorbeeld bijbrengt, in zijne aanteek. op Kiliaan, bl. 12.

Onzijd., met het hulpw. hebben, in den volmaaktverledenen tijd: hij heeft afgedaan, heeft uitgediend. Ook van levenlooze zaken: die pen heeft afgedaan, kan niet meer gebruikt worden.