Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[p. 76]

[Aanwuiven]

AANWUIVEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. aan, (naar) en wuiven: ik wuifde aan, heb aangewuifd.

Bedrijvend: zij wuifden ons aan.

Onzijdig, met hebben: daar kwamen zij aanwuiven, met den hoed zwaaijen.