Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aanstoken]

AANSTOKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. aan, dat den zin versterkt, en stoken: ik stookte aan, heb aangestookt. Vuur aanstoken. Figuurlijk: iemand tot iets aanstoken, in eenen kwaden zin.