Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aansteken]

AANSTEKEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. aan, dat eene zamenkoppeling en vereeniging aanduidt, en steken: ik stak aan, heb aangestoken.

Bedrijvend, iets aan iets anders steken, en wel eigenlijk: vleesch aan het spit steken, eenen ring aan den vinger steken; figuurlijk: eene kaars aansteken, doen branden - het vuur stak de naast bijgelegene huizen aan.

[p. 61]

Besmetten: eene aanstekende ziekte; in eenen nog uitgestrekteren zin, van dwalingen, dwaasheden enz.: het bijgeloof heeft geheele landen met zijn gift aangestoken. Opsteken, ontsteken: een vat bier aansteken, d.i. de kraan in het vat steken, en beginnen te tappen.

Onzijdig: de appelen begonnen reeds aantesteken.