Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aanplakken]

AANPLAKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. aan, dat eene zamenkoppeling en vereeniging be-

[p. 49]

teekent, en plakken: ik plakte aan, heb aangeplakt. Voor aankleven: eene bekendmaking, of waarschouwing, aanplakken. Overdragtiglijk voor te duur verkoopen: ik zal het hem wel aanplakken, aansmeren.