Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aanhoorig]

AANHOORIG, veroud. bijv. naamw., van het werkw. aanhooren, toebehooren. Het meerv. aanhoorigen, als zelfstandig, is in gebruik, voor huisgenoten, of hen, die tot zeker huis en geslacht behooren. Zie hooren.