Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aandrift]

AANDRIFT, z.n., v., der, of van de aandrift; meerv. aandriften. Van aan, en drift, van drijven. Aandrift is, derhalve, zooveel, als de aandrijving tot iets: eene natuurlijke aandrift is eene neiging der natuur tot eenige zaak. Ook beteekent het de aandrijving, of aanblazing

[p. 17]

van eenen profetischen geest: hij spelde door zijne aandrift de orakels. Vond.