Vadertje Langbeen

[p. 105]

7 December.

Mijn lief, oud Vadertje Langbeen,

Dank je wel voor je verlof om bij Julia's familie te gaan logeeren. Ik neem tenminste aan, dat je stilzwijgen je toestemming beduidt.

We hebben toch weer zoo'n pret gehad! De vorige week was het feest van de Stichting van de Universiteit. Het was voor het eerst, dat een van ons er aan kon deelnemen, want alleen de Juniors en Seniors worden toegelaten.

Ik noodigde Jimmie McBride uit, en Sallie, zijn vriend, die met hem in Princeton samen slaapt en die den vorigen zomer ook in het kamp logeerde. Het is een erg aardige jongen met rood haar. En Julia noodigde iemand uit New-York uit - géén erg aardige heer maar onberispelijk en van zeer goeden huize. Hij is verwant aan De la Mater Cichester's. Misschien ken jij die lui, mij zegt dat natuurlijk niets.

In elk geval, onze gasten kwamen Vrijdag aan, en we dronken thee in de ontvangkamers van de Seniors en toen moesten ze weer weg naar het hotel om te dineeren. Het hotel was zoo stamp en stampvol, dat ze zelfs beweerden, dat ze op matrassen op de billardtafels sliepen, maar dat zal wel niet heelemaal zoo geweest zijn. Jimmie zegt, dat, als hij weer voor het een of andere feest wordt uitgenoodigd, hij een van de Adirondack tentjes zal meebrengen en die dan op een sportveld zal opslaan.

Om half acht kwamen ze alweer terug voor de ontvangst bij den President en voor het bal. We moesten dus gauw voortmaken. We hadden alle dansboekjes voor de heeren van te voren klaar gemaakt en na elken dans lieten we ze onder de voorletter van hun achternaam in groepjes bijeenstaan, zoodat ze gemakkelijk door hun dames voor den volgenden dans gevonden konden worden. Zoo moest Jimmie McBride geduldig onder de ‘M’ blijven staan totdat hij werd opgeëischt. (Tenminste dat behoorde hij te doen, maar hij liep telkens weg en mengde zich tusschen de R's en S's en andere letters). Ik vond hem

[p. 106]

een erg lastigen gast. Hij was een beetje brommig omdat hij maar drie dansen met me had en hij beweerde, dat hij te bleu was om met meisjes te dansen, die hij niet kende.

Den volgenden dag hadden wij een groot concert met zang. En raad eens wie het welkomslied voor die gelegenheid heeft gedicht! Het is heusch waar, zij is het. O ja, Vadertje, je zult nog eens zien wat voor een beroemd persoontje je kleine vondeling wordt!

Onze twee Princetons vonden het verbazend gezellig, tenminste, ze waren zoo beleefd dat bij het afscheid te zeggen, en ze hebben ons meteen voor hun feest van het volgend voorjaar uitgenoodigd. We hebben het alle drie aangenomen; stribbel dus maar niet tegen, lieve engel!

Julia en Sallie en ik hadden alle drie nieuwe japonnen. Wil ik ze eens beschrijven? Die van Julia was van ivoorkleurig satijn met goud geborduurd en ze droeg daarbij purperen orchideën. Het was sprookjesachtig mooi en het kwam regelrecht uit Parijs. Het heeft een schat gekost.

Sallie's japon was van teer blauw satijn met Perzisch handborduursel afgezet. Het kleurde prachtig bij haar rood haar, hot kostte niet zooveel als Julia's gewaad, maar ze zag er minstens net zoo mooi uit.

Mijn japon was van zacht roze crêpe de chine met écru kant en roze satijn afgewerkt en ik had er roze anjelieren bij (Van Jimmie McBride, Sallie had hem gezegd welke kleur ik zou dragen). En we droegen alle drie satijnen schoentjes en zijden kousen en shawls in de tint van onze japonnen.

Je zult nu wel diep onder den indruk van al die kleine toiletbijzonderheden zijn.

't Is misschien gek, maar heusch, ik vind dat een man toch een erg eentonig leven heeft als je alleen maar bedenkt, dat b.v. crêpe de chine en Venetaansche karat en handborduursel en Iersche kant enkel maar woorden voor hem zijn, terwiji een vrouw - al stelt ze nog zooveel belang in babies en microscopen of in haar man of een gedicht of dienstboden of parallelogrammen of bloemen of Plato of bridge of weet ik wat - toch altijd opleeft, als ze over kleeren hoort spreken.

[p. 107]

Eén trek in de natuur maakt, dat de menschen zich verwant voelen. (Dit is geen oorspronkelijke gedachte, ik las het in een van Shakespeare's tooneelstukken).

Maar laten we nu weer op ons verhaal terugkomen. Wil ik je een geheim toevertrouwen, dat ik laatst ontdekt heb? En beloof je me, dat je me dan niet ijdel zult vinden?

Luister dan.

Ik zie er aardig uit.

Werkelijk waar, ik zou wel heel erg dom zijn als ik dat niet zag met twee spiegels in mijn kamer.

Een Vriendin.

P.S. Dit is een van die ondeugende, anonieme brieven, waarover je in novellen leest.