Vadertje Langbeen

5 Maart.

Lieve Vadertje Langbeen,

De Maartstorm loeit en de heele hemel is met zware wolken bedekt. De kraaien in de denneboomen maken een helsch lawaai. Het is een opwindend lokkend geluid. Ik zou mijn boeken wel willen dichtslaan en over de heuvels rennen, voortgejaagd door den wind.

Wij hebben verleden Zaterdag een snippenjacht gehouden over vijf mijlen land. De foks (voorgesteld door drie meisjes en een schepel confetti) kwam een half uur voor de 27 jagers aan. Ik was een van de 27; 8 konden er onderweg niet

[p. 67]

verder en met ons negentienen kwamen we op het eindpunt aan. Onze weg leidde over een heuvel, door een korenveld en over een drassig land, waar we heel voorzichtig van het een droge plekje op het andere moesten springen. Natuurlijk is meer dan de helft er tot de enkels ingezakt. Wij verloren het confetti-spoor en hadden wel 25 minuten noodig om weer uit dat moeras te komen. Dan leidde het spoor weer over een heuvel, door struikgewas, en zelfs lag het bij het raam van een schuur. De deur van de schuur was gesloten, het raam was vrij hoog van den den grond en nogal smal. Het was eigenlijk al te moeilijk, vind je ook niet?

Maar we zijn ook niet naar binnen geklommen! We hebben heel voorzichtig langs de schuur rondgespeurd en toen het spoor weer gevonden. Ze hadden haast alle confetti daar uitgestrooid. De foks dacht, dat hij ons leelijk voor den gek kon houden, maar we zijn verder door blijven zoeken en hebben twee mijlen over glooiend weiland moeten rennen. Het spoor was vreeselijk moeilijk te volgen, want de confettivoorraad bleek wel haast uitgeput. Volgens de regels van het spel moot je met een tusschenruimte van hoogstens 2 meter strooien, maar dit waren de langste twee meters, die ik ooit heb gezien. Eindelijk, na twee uur aanhoudend zoeken, vonden wij onzen foks in de keuken van Crystal Spring. (Dat is een boerderij, waar de meisjes in bobsleden en hooiwagens heengaan, om kuikens en wafels te eten). We vonden de drie hondjes vreedzaam bezig met melk en beschuit met honing te verorberen. Ze hadden nooit gedacht dat we ze nog zouden vinden. Ze hadden bepaald gehoopt, dat we daar in het raam van de schuur waren blijven steken.

Alle twee partijen beweerden, dat zij het hadden gewonnen. Ik vind, dat wij het gewonnen hebben, want we hadden ze toch maar gevonden voordat ze weer op den terugweg naar College waren. In elk geval waren wij alle 19 uitgehongerd en we vielen als wolven op den voorraad aan en moesten al maar meer honing hebben. Er

[p. 68]

was niet genoeg voor ons allemaal, maar Juffrouw Crystal Spring (zoo noemen wij haar, eigenlijk heet ze Johnson) bracht een groote pot aardbeienjam en een kan appelstroop en drie bruine brooden.

Wij stapten pas om half zeven op (we kwamen een half uur te laat voor het avondeten), en we liepen zoo maar naar binnen, zonder ons eerst te verkleeden, we hadden zoo'n honger! We zijn dien avond geen van allen meer naar de kapel gegaan, maar als je onze schoenen gezien had, had je begrepen dat dat ook niet meer kòn.

Ik heb je nog niets van de examens verteld. Ik ben door alles gemakkelijk heengerold. Ik weet nu hoe je dat moet aanleggen. Ik geloof ook niet, dat ik ooit weer zal zakken. Ik kan niet meer cum laude promoveeren door dat gemeene herexamen voor Latijn en Fransch, maar het komt er niets op aan. Er zonder zullen we ook nog wel gelukkig worden!

Heb je Hamlet al eens gelezen? Als je het nog niet gedaan hebt, moet je het beslist doers. Het is schitterend in één woord. Ik heb al mijn heele leven over Shakespeare hooren spreken, maar ik had toch geen flauw benul dat het zoo mooi zou zijn. Ik dacht altijd, dat de menschen het elkaar maar naspraken.

Ik heb een heerlijk tijdverblijf, dat ik al bedacht heb, toen ik mijn eerste boek las. Elke nacht droom ik, dat ik de persoon ben (natuurlijk de hoofdpersoon) van het boek dat ik juist lees.

Nu ben ik Ophelia en een heel gevoelige Ophelia ook. Ik leid Hamlet of en vertroetel hem en knor op hem en zorg dat hij zijn mantel omslaat wanneer hij het koud heeft. Ik heb hem al heelemaal van zijn melancholie genezen. De Koning en de Koningin zijn alle twee dood - door een ongeluk op zee. Er is dus geen begrafenis bij noodig. Nu kunnen Hamlet en ik zonder eenige dwarsboomerij in Denemarken regeeren. O, ons koninkrijk bloeit! Hij zorgt voor de regeeringszaken en ik voor de liefdadigheidsinstellingen. Ik heb zoo juist een Model-Vondelingeninrichting gesticht (het heeft niets van het

[p. 69]

John Grier Home!) Als jij of een van de andere regenten het misschien willen bezichtigen, zal ik je met alle plezier persoonlijk rondleiden. Het zal leerrijk zijn!

Ik verblijf, Mijnheer

Uwe U welwillend gezinde

Ophelia,

Koningin van Denemarken.