Vadertje Langbeen

‘Stone Gate’ Worcester, Mass.
31 December.

Liefste Vadertje Langbeen,

Ik had je eigenlijk al lang willen schrijven en je voor je chèque met Kerstmis bedanken, maar het gaat hier in huis zoo druk toe, dat ik nauwelijks een paar minuten kan vinden om een beetje met je te babbelen.

Ik heb een nieuwe japon gekocht. Eigenlijk had ik hem niet bepaald noodig, maar ik wou hem zoo dolgraag hebben. Dit jaar kreeg ik mijn Kerstcadeau van mijn ouden vriend, Vadertje Langbeen. Mijn familie stuurde me niets, alleen maar een lieven brief.

Mijn vacantie is gewoonweg heerlijk hier bij Sallies familie. Ze wonen in een groot, ouderwetsch baksteenen

[p. 61]

huis met wat gekalkten gevel. Het ziet er net zoo uit als het huis, waarnaar ik altijd tuurde toen ik nog in het John Grier Home was, en ik verlangde er toen altijd zoo naar om te weten hoe het er wel van binnen zou uitzien. Ik had nooit gedacht, dat ik het ooit te weten zou komen - en nu leef ik al een paar weken in zoo'n huis!

Alles is hier gezellig en huiselijk en smaakvol. Ik loop soms alle kamers achter elkaar door en geniet.

Het is het mooiste huis, dat je je voor je kinderen denken kunt. Er zijn heerlijke donkere hoekjes en gaatjes, waar je prachtig verstoppertje kunt spelen en er is een groote zolder om op regenachtige dagen pret te maken en heerlijke gladde trapleuningen met een knop aan het ondereind. En dan is er een groote, zonnige keuken met een aardige dikke keukenmeid, die hier al dertien jaar dient en altijd een stukje deeg voor de kinderen bewaart wanneer ze bakt. Hè, Vadertje, ik verlang er soms vreeselijk naar, om heel klein te zijn en dan hier op te groeien.

En dan de familie! Ik had nooit gedroomd dat die zóó lief kon zijn. Sallie heeft een wader en een moeder en een grootmoeder en een schat van een zusje van drie jaar met allemaal kleine, blonde krulletjes en een broer van een jaar of 14, die altijd vergeet zijn voeten te vegen, en een groote, knappe broer, die Jimmie heet, en al Junior op het Princeton College is.

Wij hebben altijd pret aan tafel. Iedereen lacht en praat en maakt gekheid en we hoeven gelukkig niet vóór het eten te bidden. Dat wind ik toch zoo'n verlichting, dat je hier niet voor iederen hap eten hoeft te danken. (Je vindt misschien, dat ik een godslasteraarster ben, maar jij zou dat ook worden, wanneer je, net zooals ik, zooveel gedwongen gebeden had moeten opzeggen).

We hebben al zoo'n macht dingen gedaan! Ik weet heusch niet, waar ik mee zal beginners. Mijnheer McBride heeft een fabriek, en op Kerstmis hebben we een grooten boom voor de arbeiderskinderen versierd. Hij stond in een groote zaal van het pakhuis, dat voor dien dag heelemaal met hulst en mistletoe was versierd. Jimmie

[p. 62]

McBride was als St. Nicolaas verkleed en Sallie en ik hielpen hem om de pakjes uit te deelen.

O lieve deugd, wat was dat eenig! Ik voelde me dien avond welwillend als een regent van het John Grier Home. Een allerliefst klein jongetje heb ik gekust, maar ik geloof, dat ik ze geen van allen op hun hoofd heb getikt.

En twee dagen na Kerstmis hebben we hier in huis een bal gehad, ter eere van mij!!

Het was het eerste, echte bal, dat ik ooit heb bijgewoond - die op College tellen niet mee, want daar dansen we alleen onder elkaar. Ik droeg een nieuwe witte avondjapon (jouw Kerstcadeau, dank je nog hartelijk) en lange, witte handschoenen en wat satijnen schoentjes. Het eenige wat me speet, was, dat Juffrouw Lippett me niet zien kon, toen ik den cotillon met Jimmie danste. Spreek er haar alsjeblieft over, den eersten den besten keer dat je weer naar het John Grier Home gaat.

Als altijd,

Je Judy Abbott.

P.S. Zou je het heel, heel erg vinden, mijn liefste lieveling, wanneer ik geen Groote Schrijfster werd, maar alleen een heel gewoon meisje bleef?