Eric

[p. 5]

I.

Den nacht waarin zijn moeder uit het venster viel, zich den schedel brak en stierf, sliep Eric gelijk alle andere nachten. Hij werd wakker op het gewone uur, maar tot zijne verbazing waren papa en mama al op. Tante Josephine nam hem uit zijn bedje, waschte hem. Zij sprak vreemd. Dan droeg zij hem de trap af en toen hij in de keuken verscheen, liet papa een schreeuw en liep met het hoofd in de handen den hof in, huilend: wie zal het hem zeggen! De keuken stond vol volk, maar niemand die het hem zei. Grootvader ging met veel gebaren, zonder iets te kunnen uitbrengen, papa na. Grootmoeder nam hem af van Tante Josephine, Tante Josephine nam hem weer af van grootmoeder. De andere grootmoeder ging op een stoel aan de tafel zitten snikken en in een hoek tegen de kast geleund stond Nonkel Oscar hem te bezien. Op den schoot van Tante Josephine vernam hij het. Zij zegde het hem. Dat mama gevallen was. Ge

[p. 6]

ziet het, kom nu maar nooit meer aan het venster als het open staat. Mama is er door gevallen. Ze had zoo geweend, maar nu was zij naar den hemel gegaan. Bij die woorden gingen allen naar buiten, behalve Nonkel Oscar. De brave kindjes en de brave menschen gaan allemaal naar den hemel, bij Jesuken, en daar was mama nu naar toe. Nonkel Oscar nam zijn handje en mama zou wel lang wegblijven. Maar zij had gezegd: ik ga naar Jesuken en zeg aan Eric dat hij goed braaf moet zijn zoolang ik weg ben. Dit beloofde Eric met overtuiging.

Grootvader kwam met papa uit den hof. Hij duwde hem voor zich uit naar binnen. Papa nam Eric op den arm, opende de deur waar mama lag en sloot ze vlug achter zich, met den sleutel. Nonkel Oscar zei: ‘doe die deur open, Ernest, waar is uw verstand?’ Toen begon papa hardop te spreken. ‘Wie is dat?’ Eric zeide: ‘mama.’ Papa wees hem het bebloed verband om het hoofd. Daar had mama pijn gehad. Hij deed Eric opmerken hoe schoon mama daar lag, met schoone haren en de oogen schoon toe en de handen gevouwen zooals men moet bidden. Hij hield hem over het bed. ‘Kus mama nog

[p. 7]

eens, kus ook nog eens de handjes van mamake.’ Met Eric op den arm ging hij aan het hoofdeinde staan, streelde met de vrije hand de killige van de doode. Adelaïdeke!

Zijn gehuil was over. Hij was star geworden en bleek en droeg zijn hoofd alsof de hals niet meer kon draaien. Eric mocht geen stap wijken, maar andere zorg kende hij niet meer. Hij wilde niet getroost worden, nam Eric bij de hand en ging wandelen. Onderweg sprak hij over mamake en gaf uitvoerig antwoord op al de vragen van het kind. Alleen bij de begrafenis, op het kerkhof, brak de krop nog eens los. Het schuren van de touwen die van onder de kist werden weggetrokken, dat zotmakend geluid verloste hem en hij snikte op den schouder van Oscar.

Thuis zei Oscar dat hij bang geweest was voor hem, weet ge dat? Die tranen op het kerkhof hebben hem gered. En begin u nu weer niet in te houden, want dat deugt voor niets. Ernest liet hem staan en ging. ‘Hij hield zijnen nek zoo stijf en dan niet weenen, ik zie zoo iets niet graag,’ zei Oscar tegen zijn papa. Maar die antwoordde: ‘Laat den sukkelaar toch doen.’ Hij ging weer zijn zoon

[p. 8]

na. Oscar schudde het hoofd. Het was niet goed.

Van dit alles onthield Eric bijna niets. Het eenige dat hem bijbleef was dat zijn gezicht het strakke witte gelaat van mama naderde en hoe kil wang en handen waren aan zijn lippen. En dat dood gezicht zoo dicht bij. Hij voelde dikwijls in zijn droom hoe iemand hem onder de oksels vasthield, optilde en vooruitstak naar een doode. Onvermijdelijk naderde het gezicht.

Mevrouw Roothooft had een bougie aangestoken vóór het beeldje van St. Antonius in de keuken op een hoekkast. Al ze leven had zij dat gedaan als er iets verloren was, en nu moest zij er op 't laatst een aansteken om haren man terug te vinden. Deze kaars brandde op. Zij nam de vier roode van de piano. Zij haalde nog een doos van zes bougies bij. Nacht en dag brandde de kaars voor het beeldje. Ze zeggen dat ten langen leste dikwijls helpt: den heilige met zijn gezicht naar den muur te zetten. Zij keerde hem den vierden dag om, maar nauwelijks buiten ging zij hem rap weer goed zetten, grenzeloos betrouwen toonen is toch het beste. En toen men het zoeken in den omtrek

[p. 9]

had opgegeven, heel de vaart was ook afgevischt, handhaafde zij nog haar betrouwen en hield de kaars aan 't branden. Maar toen maakte dat lichtje haar bang en banger. Ten slotte dierf zij niet meer in het huis komen, tenzij met Ernest. Daelemanneken sliep er nu om het 's nachts te bewaken. Ze zeggen dat het er spookt.

Het was aangewezen dat Mevrouw Roothooft bij Ernest kwam. Er werd wel over gepraat dat het niet kon duren, dat de apotheker nog te jong was om niet te hertrouwen, dat Mevrouw Roothooft dan toch weer op straat zou staan. Maar die dan leeft dan zorgt. Ernest vroeg haar te blijven en zij bleef. Het was haar nu allemaal goed, haar taak was afgedaan, wat had ze nog anders dan het kind en den man van haar dochter?