Brieven aan familie en vrienden 1919-1941

4.

Brief van 20 april 1941 met een verslag over het bezoek van Greshoff. Een ‘dogcart’ is een tweewielig rijtuigje. Voor de rest geloof ik niet dat deze brief toelichting behoeft.

Blimbing, 20 April 1941

Geachte Heer Nieuwenhuys,

Uit Uw briefje van den 12den vernam ik tot mijn spijt, dat U door oorontsteking waart getroffen. Ik heb het zelf nooit gehad, maar ik herinner me Jean-Louis Pisuisse op Java, met oorontsteking. Overal, waar ik hem ontmoette, had hij die oorontsteking, hetgeen bij zijn reizen en trekken, benevens zijn werk als zanger van het levenslied op allerlei tooneelen en bij allerlei gelegenheden en weersgesteldheden, inderdaad was om medelijden mee te krijgen. Ik hoop, dat Uw oorontsteking van minder kwaadaardig karakter zal blijken; ik hoop, dat zij bij dezen reeds over is. Ik wil dit aannemen, daar U anders bepaald te beklagen bent.

Hoe is het met Moeder en kind? Is het te Batavia ook zoo warm als te Soerabaia? Zelfs hier op Blimbing is het benauwd in deze kentering.

Jl. Zondag kwam hier plotseling Greshoff nog aan. Mijn

[p. 733]

vrouw en ik waren bij Saripah, verkoopster van vleesch van het rund, en zochten juist naar een malsch stukje. De localiteit van Saripah is ongeveer zoo groot als een telefooncel, en daarin hangt het vleesch langs de wanden. Zij snijdt en hakt het vleesch aan flarden met een klewang, maar als ik kom, reikt zij mij dat wapen en zegt (in het Javaansch): ‘Greif' nur hinein, mein Herr!’ Door het raampje van de cel zag mijn vrouw een auto voorbijsnellen en zei: ‘Dat is de auto van mijnheer Greshoff en hij zit er zelf in’. Ik herken nooit een auto, alleen menschen (als zij mij van belang schijnen!), maar mijn vrouw behoeft maar één keer een auto te zien en het ding is in haar geheugen gegrift. Wij arriveerden per dogcart, met het vleesch, en zagen Greshoff op de voorgalerij bij een kopje thee, dat een van de jongens hem had gebracht. Hij wuifde ons van verre al toe.

Het was maar een kort bezoek, maar ik was er blij mee. Hij bracht me wat lectuur terug, copieën van oude artikelen, die ik vroeger schreef over mijn reis naar West-Java, want hij was op Prigèn en weer op het punt naar Bali te gaan, de gelukkige. Hij at met smaak rabarbertaart bij zijn thee en spoorde mij ondertusschen aan te schrijven, te schrijven, voor De Fakkel. Nu, dat komt wel. Hij had gehoord van mijn lange brief aan U, maar over die honorariumkwestie sprak hij niet. Hij kan soms goed zwijgen over dingen, ook over menschen!

Het door U genoemde bedrag van f 30,- is ook wat ik ongeveer had verwacht. Wat dat betreft is die zaak wel in orde, maar liever had ik het geld zelf voor Maarten. Intusschen vertrouw ik op Uw medewerking in dezen, als U tenminste gezond bent en niets anders U in den weg staat om dit voor mij te doen.

Ik kreeg een kort briefje van Beb Vuyk, waarin ze o.a. schreef, dat zij ‘geen contact’ had kunnen krijgen met Greshoff. Ik zei dit aan Gr. en hij antwoordde mij: ‘Ja, ik kon er geen speld tusschen krijgen!’ Daar had je de oplossing van het raadsel. Zij heeft natuurlijk in haar zenuwachtigheid maar zitten kletsen, zooals zij altijd doet. Net een meisje. Haar brieven verraden een zekere downheid, vooral met betrekking tot Boeroe. Ik kreeg later van haar het boekje

[p. 734]

van Terborgh toegezonden, waarin zij sommige passages met potlood had gemerkt. Het waren altijd die plaatsen, waar de uitgebeelde persoon verlangt naar: ‘Alleen maar zijn, nameloos, zonder den ballast van menschelijke geleerdheid en sentimentaliteit, zonder begeerte’. Ik stel belang in haar, niet het minst omdat Eddy zooveel belang in haar stelde, waardoor zij mij tot een soort erfenis van hem is geworden en ook van mijn vrouw. Wilt U haar zooveel mogelijk trachten op te beuren, als U haar soms mocht spreken? - Ik eindig voor dit oogenblik en hoop U spoedig weer te schrijven, wellicht met een nieuwe bijdrage als bijlage. Ik ben ermee bezig.

Mijn hartelijke groeten en beste wenschen voor allen, voor Uzelf en de Uwen. Als steeds Uw zeer toegenegen

W. Walraven.