Sjanghai

[p. 29]

Hoofdstuk IV.
Hutbezoek.

De in bont opgesloten Nederlandsche dame reist alleen.

Volgen wij haar in haar bewegingen.

Zij begeeft zich naar haar hut, die zij met niemand deelt.

Wij kunnen haar dus ongestoord gadeslaan.

Zij monstert met één oogopslag de boven elkaar hangende legersteden en kiest het bovenste bed.

Terwijl zij zich ontkleedt kunnen wij ons eenige oogenblikken onledig houden met haar geschiedenis.

Men noemde haar het laatst in gezelschap Nora. Morgen heet zij misschien anders. Dat hangt van Archy af. Wellicht neemt Archy ook genoegen met ‘Nora’. Zij zal er in ieder geval moeite voor doen, want het is niet prettig, telkens een ander te moeten zijn.

Zij begon als Cornelia. De ambtenaren op het stadhuis schreven in duplo:

‘Cornelia Schuurmans, geboren uit Charlotte Josephine den Braber’.

Eigenlijk had zij Neeltje moeten heeten, naar oma. Oma echter had bezwaren gemaakt:

- Het is ‘mijn’ levenstragiek geweest, dat ‘Neeltje’, ik wil niet dat het ook de hare wordt.

Men moet weten, dat ‘Neeltje’ in Nederland een naam is, die associaties wekt met dienstmeisjes.

De tragiek werd dus van haar afgewenteld (in zoover althans) en ze werd Cornelia geheeten, waarvan de Nederlander spoedig Corrie maakt.

[p. 30]

Dat zal ongeveer 28 jaar geleden zijn. U kunt het zelf beoordeelen. Zij klimt net in de bovenste kooi. Nietwaar? Zoo te zien zal zij niet ouder dan 29 zijn. Bij nadere beschouwing zult u ook kunnen vaststellen, dat zij nimmer het moederschap heeft gekend. Bij nog nadere beschouwing zou daarentegen wel vastgesteld kunnen worden, dat zij geen maagd meer is. Maar wat doet het er toe, of Cornelia Schuurmans, geboren uit Charlotte Josephine den Braber, maagd is of niet. Het gaat hier om de dingen, die in Sjanghai ophanden zijn. Keeren wij terug tot haar geboorte. Straks kan nog even aandacht worden besteed aan Nora Schuurmans, zooals zij daar in de bovenste kooi ligt. Zij heeft n.l. de gewoonte, om, als zij zich (alleen) te rusten heeft gelegd, nog even te spelen met haar borsten. Een gewoonte uit haar hoogereburgerschooltijd, waaraan zij verslaafd is gebleven. (Men moet altijd voorzichtig zijn met zulke dingen; kleine jeugdonhebbelijkheden, die heel onschuldig lijken, kunnen later een hoogst onaangenamen indruk maken).

Dus er blijft nog genoeg interessants over. Gaan wij thans na, hoe Cornelia Nora werd.

Haar eerste vriend noemde haar Corrie, precies zooals zij in den familiekring werd genoemd.

Haar tweede vriend bracht haar in deftiger kringen en noemde haar Connie. Tevens was deze naam voor hem een ezelsbruggetje om over zijn schuchterheid heen te komen. Dat zal duidelijk worden, als men een mondje Nederlandsch kent. Connie leidde n.l., in één of ander hotelbed, gemakkelijk tot Ponny (lieve Ponny, Ponny-van-mij, Ponneke) en dan frommelde hij (let op, nu komt het specifiek Nederlandsche) net zoo lang aan haar ‘nachtpon’, tot hij over die bleuheid heen was en zij, smorend in het omhooggeschoven

[p. 31]

nachtgoed, er zich eindelijk van ontdeed, met alle gevolgen en genoegens van dien.

Haar derde vriend, die uit Oost-Indië was, noemde haar Nonnie. Ten onrechte natuurlijk, maar liefde heelt alles. En bovendien had hij ook een ezelsbruggetje noodig. Niet uit bleuheid. Integendeel. Hij had de associatie Nonnie-nonnenklooster noodig om, blasé zijnde, nog tot daden op erotisch gebied te kunnen geraken.

Haar vierde vriend had de gewoonte om de vrouwen te omhullen met film-romantiek. Hij had reeds een Pola aanbeden, een Lilian geknuffeld, een Marlene geschandvlekt en een Käthe von Nagy geperforeerd. En toen Corconnonnie in zijn leven kwam dacht hij over ‘Ronny’. Echter: hij had deze nieuwe Ufa-film nog niet gezien, er wel over gelezen en wel van de gramofoonreclame reeds notitie genomen, doch de film kon nog tegenvallen; en hij haatte vrouwen, die hem aan slechte films deden denken. Toen noemde hij haar ‘Nori’, afgeleid van Norico (een versnapering, die in de Nederlandsche bioscopen in groote hoeveelheden wordt uitgevent). Dat deed hem aan alle goede films tegelijk denken.

Het behoeft geen betoog, dat Nori niet lang bij dien proleet bleef. Hij was rijk. Verdere aantrekkelijkheden had hij niet.

Haar vijfde vriend was een oude gentleman, die Ibsen den laatsten dramaturg van beteekenis noemde. Een oordeel zonder eenige waarde natuurlijk, maar niettemin werd Nori Schuurmans, geboren uit Charlotte Josephine den Braber, er ‘Nora’ door.

De vierde en vijfde vriend hadden kort na elkaar bezit van haar genomen. De vijfde stierf spoedig in een ziekenhuis aan een verouderde kwaal. Hij stierf verrassend snel, met een deeltje van

[p. 32]

Ibsen in de hand. Er was zelfs geen verpleegster bij geweest. Doch hij liet Nora slechts den bontmantel en een aanbeveling voor een Londensche relatie na, n.l. voor Archy, die Nora al kende van een bezoek aan zijn vriend in Holland; beter zelfs dan bevorderlijk zou zijn geweest voor de gemoedsrust van den ouden Ibsenkenner.

Van de nadere kennismaking af had zij hem al Archy mogen noemen.

Toch lief van den ouden Ibsinees, haar in de gunst van Archy aan te bevelen.

Nu is Nora op weg naar Londen. Zij is, zonder het te weten, reeds over den meridiaan van Parijs heen gevaren. Parijs zal dus nu geen factor van haar nachtdroomen uitmaken. Zij gist, hoe haar nieuwe naam zal worden en speelt thans, zooals in het begin van dit hoofdstuk werd beloofd, met haar borsten. Hoogst interessant.

Het volgende hoofdstuk zal over Sjanghai handelen. Wie dus bij Nora in de hut wil blijven, doet er goed aan, ons niet te volgen.