Mijn eerste stap

[p. 67]

De Maagd van Vlaanderen.

Op, vlaamsche broeders, op!

Gordt u ten heilgen strijde;

Dat ieder hart en ziel

Zijn Moedertaal toewijde.

Is niet onz' taal te lang verdrukt

En onrechtveerdiglijk verlaagd?

Ja Vlaamsche Zonen, ziet: zij bukt

Het hoofd, uw langgevierde Maagd!

Zij treurt…. zij kwijnt…. Haar blonde lokken
Vliên niet meer om in zwierge vlokken.

Neen; langer niet geweend – getreurd;

Hef droeve, hef het blonde hoofd,

De lokken weder opgebeurd

En 't hartelijden uitgedoofd;

Want Vlaanderen bezit nog zonen
Die zulks zich willen waardig toonen.

[p. 68]

 

De basterd roeme op vreemden praal,

 

Op vreemde spraak en vreemde kroon;

 

Wij minnen onze Dietsche taal

 

Ons eigen aard, ons eigen schoon!

 

En niets, hoe ook met glans bepereld,

 

Is ons meer duurbaar op de wereld.

 

 

 

Ja, zegevieren moet onz' zaak,

 

Als wij met moed vereenigd zijn;

 

En zij ons lief onz' Moederspraak,

 

De Vlaamsche Maagd ons minnekijn,

 

Dan toonen wij ons echte telgen

 

Der oude Vaderlandsche Belgen.

 

 

 

Op, Vlaamsche broeders, op!

 

Gordt u ten heilgen strijde;

 

Dat ieder hart en ziel

 

Zijn Moedertaal toewijde.