Zuidwal

[p. 54]

Het lied van de zeilen

Het lied van de zeilen zoemt tussen
Schering en inslag. Met weinig wind
Draagt zij boten naar de vissen. Met
Tegenzin hangt ze voor de zon

Of maant vissers naar het strand
Daar zingen de zeilen eeuwig eenzaam
Hun refrein, maar zo onthand, want altijd
De vrouwen, de avond, de aguardiente

Die hen ontmant. Dobberend in zelfzang
Rusten de zeilen, gereefd. Hun schaduw
Hangt over dovend vuur. Deinend
Schikken zij hun lied tot het wolfsuur.