Zuidwal

[p. 51]

Itamaraca

[p. 52]

Het lied van Fort Orange

Oranjegloed misschien, in leeg geschenen zon
Water dat moe tegen steen schuurt. Eb klotst
Tegen haar van kokosnoten. Er is dat verre
Itamaraca, de oude zeilen, de kantelen

Kanonnen in zand verstomt. De kogels en de
Knekels. Fort Orange koestert zand over
Slaafs verleden. Het raakt nauwelijks nog
Wanneer de avond valt, de zee haar oud

Verhaal vertelt. Blote voeten op het
Strand. Dansend in schuim dat vrolijk
Tegen de maan spat, terwijl zij de ogen
Dicht kust, vermanend de wimpers likt.