Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 69]

Laatste hei

Verstorvener dan de laatste hei
roept de zeehond hem
ziet hij het water
verharden tot helder glas.

Een hompelende bui van weemoed
dobberend op kaalslag
redt niets meer.

De deuren zijn dichtgeklapt
tegelijkertijd

Ruist wind tegen het gehemelte
zet het vacuüm uit

Een droom van warmte en verdriet
splintert tegen helder glas
verdort tot laatste hei.