Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 27]

De dag te na gelopen

De dag te na gelopen, huizen kort en laag
De zon, eeuwig beeld van moeiteloze arbeid
Hangend in de lucht

Er is nog vaag de tijd die klopt, een hoofd
Vol bewogenheden

Waar huist het beeld van rust en goed?
Waar blinken de sirenes?

Waar de akkergleuven en het ontroerende
stappen der paarden?

Waar de meiden lachend van hooi en oogstend
binnenhalen?

Maar ook:

Waar de regenvalk hokte in de alkoof

Waar de lenteleeuw het huis uitstapte,
kilometers en meer verslond

Waar als in een oude fabel men hem bedekte
met natte warme lappen

Hij beroofd van ziekte tot warmte steeg
hovaardige blikken wierp naar bezoekers
die tranen in hun vingers verstopten

Hem aanstaarden met ogen vanuit een troebele
vissekom, hij verdubbelde in de schemering

Tot een verlaten nietszeggend zwartboek
van eenzaamheid.