Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 47]

XXIII.
Kinderoogen.

Steeds zien uit een kindergezichtje

Twee droevige oogen mij aan,

Heel stil en geduldig. Ze vragen,

Een vraag, die ik niet kan verstaan.

Waarom, o kinderoogen!

Waarom uit dat bleeke gezicht,

Dat bleek en onschuldig gezichtje,

Dien blik op mij gericht?

Ik kan u geen antwoord geven.

Ach zie mij zoo vragend niet aan!

Gij wekt in mijn harte een onrust,

Een smart, die ik niet kan verstaan.