Nieuwe verzen

[p. 15]

Najaarslaan.

Ik keek in de gouden heerlijkheid
Van een najaarslaan,
Het was of ik goudene deuren wijd
Zag openstaan,
Het werd mij, toen ik binnen ging,
Of ik door gouden gewelven liep:
Ik aarzelde even, ik ademde diep,
Diep van verwondering.
Ik voelde mij eerst als een kindje, dat stout
Doet wat verboden is;
Ik sprak: ‘Zijn voor mij die gewelven gebouwd?
Ben ik zoo rijk, dat van louter goud
De gang mijner woning is?’
Toen sprak ik: ‘Deze gouden grot
Is immers geen menschenpaleis.’
Ik sprak: ‘Het is een betooverd slot,
Dat lang op sprookjeswijs
Geslapen heeft en stil gewacht,

[p. 16]

 

Op één, die de poorten ontdekken zou,

 

De doode gewelven wekken zou

 

Van 't huis, dat ieder menschenhuis

 

Te boven gaat in pracht.’

 

Ik sprak: ‘Hoe ben ik zoo rijk, zoo rijk!

 

Hoe ben ik zoo rijk, mijn God!

 

Welk aardsche woning is gelijk

 

Aan dit, mijn sprookjesslot?’

 

Trotsch, of ik een prinsesje waar,

 

Ging ik door 't goud;

 

Aan beide zijden stonden daar,

 

Schragend de gangen, hoog en zwaar,

 

De zuilen opgebouwd.

 

Waar gouden de portalen zijn,

 

Hoe zullen daar de zalen zijn!

 

Ik zag aan 't einde van mijn pad

 

Een kleine ronde poort,

 

Als blauw saffier in goud gevat,

 

En haastig, vol verlangen trad

 

Ik door de gangen voort.

 

Ik sprak: ‘Als bij mijn aankomst wijd

 

Die poorten openstaan,

 

In welk een groote heerlijkheid

 

Zal ik dàn binnengaan,

 

Indien van goud de gangen zijn,

 

Hoe groot moet mijn verlangen zijn,

 

De zalen in te gaan!’