Iris

[p. 67]

Gods eer uit den kosmos.

Psalm 19.

De groote lichten, die in 't luchtruim branden,

Verkondigen Gods eer,

De heemlen roemen 't werk van Zijne handen

Met keer en tegenkeer.

De eene dag brengt aan den ander sprake,

De nacht zal aan den nacht

De wijsheid Zijner wegen kenbaar maken

In 't werk door Hem volbracht.

[p. 68]

 

Daar is geen woord of klank of hoorbaar teeken,

 

Hun stem geeft geen geluid,

 

Nochtans gaat tot het eind der hemelstreken

 

Sprake en kennis uit;

 

Over de gansche aarde gaat hun rede

 

Tot waar aan 's werelds end

 

God voor de zon een tent schiep, diep beneden

 

De grens van 't firmament.

 

 

 

Vanwaar, gelijk een bruidegom gerezen,

 

Die 't slaapvertrek verlaat,

 

Hij als een held in 't spoor, hem aangewezen,

 

Verheugd zijn wegen gaat.

 

Zijn opgang is aan 's hemels eind, zijn dalen

 

Aan 's hemels ander eind:

 

Niets is verborgen voor den gloed der stralen,

 

Waarmee hij de aard beschijnt.

 

 

 

Volkomen is de vaste wereldorde,

 

Door 's Heeren hand gesticht,

 

Die den onwetende doet wetend worden

 

Met klaar en waar bericht

 

Van Zijn rechtvaardige, eeuwig wijze daden

 

En Zijn volmaakte wet.

 

Rein is de vrees van hem, die op Gods paden

 

Zijn schreden heeft gezet.

 

 

[p. 69]

 

Zoeter dan honing, lekend uit de raten,

 

Begeerlijker dan goud,

 

Is mij mijn God, Uw wet, en groote bate

 

Vindt hij, die ze onderhoudt.

 

Ik vind mijn vreugd in 't volgen van Uw wetten,

 

En - zoo ik schuldig ben -

 

Spreek Gij mij vrij van de verborgen smetten

 

Van 't kwaad, dat ik niet ken.

 

 

 

Bewaar mij voor der boozen overreding,

 

Opdat hun overmoed

 

Mij niet, o God, in zware overtreding

 

En zonden vallen doet....

 

Ach, dat deze overdenking in Uw oogen

 

Genade vinde en trots

 

Haar onvolmaaktheid U behagen moge,

 

Mijn Goël en mijn rots!