Gebroken kleuren

[p. 102]

Dood nadering III

Ik vroeg: Is dit lichtzinnigheid in mij,
Dat ik niet angstig of bedroefd kan wezen
Vanwege mijne zonden, noch met vreeze
Tot U, o Heer, om schuldvergeving schrei?
Ik kende vroeger nog besef van schuld
En schreide vaak tot U om schuldvergeving,
Hoe is het, dat de dood dan niet met beving,
Doch met zijn groote stilte mij vervult?

Toen lachte God en sprak: Toen Gij daareven
Al wat Ik nam, vrijwillig hebt gegeven,
Toen gaaft gij in de gulheid van uw bod
Mij ook uw smarten, ook uw levenswonden....

In 't leven is de zonde ònze zonden
Maar in den dood is ze Uwe zaak, mijn God.