Verzamelde gedichten

Nachtelijke vervolging

Wie wandelt en wankelt zoo laat

alleen door de donkere straat?

Ach! onder den last dien hij torst,

hangt moedloos zijn hoofd op zijn borst.

Zijn stap is onzeker, gejaagd:

hij vlucht iets, dat vreeslijk hem plaagt...

Doch wat? Gij kijkt rond, en gij ziet

zijn talrijke vijanden niet.

[p. 97]

 

Een leger daemonen bestookt

 

onzichtbaar den weerlooze, en spookt

 

zijn oor vol geronk en vol schrik,

 

vol scheemring en afschuw zijn' blik.

 

 

 

Zij juichen, de lafaards! De held,

 

die steeds hun de wet heeft gesteld,

 

is thans hun gevangene! O schand,

 

hij werd door 't getal overmand.

 

 

 

Zij sleuren zijn zwakheid, o schand,

 

van d'eenen naar d'anderen kant,

 

en slaan hem met spottend geluid

 

vooruit en dan weer achteruit.

 

 

 

En 't loeit en het grijnst en het gonst,

 

en 't stoot en het stormt en het bonst;

 

heel 't leger heeft slechts ééne stem:

 

wraak! wraak! geen genade voor hem.

 

 

 

Reveille en taptoe dreunt verwoed:

 

de trommelaars, klein maar vol gloed,

 

de borrels des morgens zijn daar,

 

de borrels des avonds zijn daar.

 

 

 

Hier woelt, bruin van kleeding, en rond

 

van lijf, en het schuim op den mond,

 

het voetvolk der pinten: o wee,

 

min dicht zijn de golven der zee.

 

 

[p. 98]

 

Genie, dan, zijn dranken, die traag

 

doormijnen gezondheid en maag;

 

geschut, dat zijn zij, die met spoed

 

bres schieten in 't brein of in 't bloed.

 

 

 

Dan, ruiters in wilden galop,

 

de flesschen: versierd is hun kop

 

met schakos in 't geel en in 't rood,

 

of helmen van glinsterend - lood.

 

 

 

De ruiters beslissen den slag.

 

Heel 't leger berst uit in een' lach.

 

De lafaards! zij hebben, o schand,

 

den held door 't getal overmand.

 

 

 

Zijne oogen verwildren, zijn voet

 

hinkt waggelend, koud wordt zijn bloed;

 

hij lost nog amechtig een' vloek,

 

en rolt als een lijk in een' hoek.