Verzamelde gedichten

[p. 67]

Wandel-indruk

's Morgens in het stille bosch

is het wandlen zoet:

't bloempje riekt dan nog zoo goed;

't vogellied springt los;

't gras, het nietig kleine gras

heft zich trotsch omhoog,

als een mensch dien smarte boog,

die rampzalig was;

't vliegje ronkt en dartelt blij

in de pure lucht;

't leeuwerikje neemt zijn vlucht

door den ether vrij;

iedre boom staat fier, verguld

door het zonnelicht,

in den dauw die op hem ligt

als in goud gehuld;

van elk blad van elke plant

drinkt de zon een' traan... -

ik, ik zie dat rustig aan,

't pijpken in de hand.

'k Vraag aan bloem, en blad, en gras,

aan den boom die pronkt,

[p. 68]

 

aan de vlieg die stoeiend ronkt,

 

aan het vooglenras:

 

 

 

‘Drukt er dan op u geen pijn,

 

dat gij zijt zoo blij?’ -

 

en zij toonen allen mij

 

wat hun smarten zijn:

 

 

 

't vogeltje het boerenkind,

 

't vliegje 't net der kop,

 

't blad de rups, de boom 't klimop

 

dat zich om hem windt,

 

 

 

't gras het kwade kruid dat krielt,

 

heel rondom vergaârd,

 

en de bloem den wespestaart

 

die haar scherp ontzielt.

 

 

 

En dan scheen mij ieders lot

 

eene bron van weên,

 

en de dauw een waar geween

 

waar de zon meê spot.

 

 

 

En 'k dacht op mij zelven wat

 

en op ons geslacht...

 

Niets dan smarten!... - En ik dacht;

 

‘Waarom is al dat??’ - -

 

 

[p. 69]

 

Toch gaat alles op zijn best

 

op dees droevige aard';

 

schepsels, eet en drinkt bedaard:

 

God zorgt voor de rest;

 

 

 

en valt ook dat restje zwaar,

 

dat is al maar schijn;

 

de aarde zou een Eden zijn,

 

zagen wij eerst klaar;

 

 

 

vraag het liever aan die 't weet,

 

aan den optimist:

 

zooals hij het zegt, zoo is 't,

 

ja, hij heeft het beet.

 

 

 

't Was en 't is: 't moest dus zoo zijn;

 

't blijft ook zoo gewis;

 

alles roept ons toe: Wat is,

 

is maar slecht in schijn.

 

 

 

Wenscht gij 't anders, 't helpt toch niet;

 

't wenschen waar' dus dom;

 

't helpt niet, ook al weent ge er om,

 

als een Demokriet.

 

 

 

Doe als bloem, en blad, en gras,

 

als de boom die pronkt,

 

als de vlieg die stoeiend ronkt,

 

als het vooglenras:

 

 

[p. 70]

 

denk aan niets! en laat het gaan,

 

zooals 't immer ging... -

 

 

 

En 'k hernam mijn wandeling,

 

en stak 't pijpken aan.