Verzamelde gedichten

(1887)–Julius Vuylsteke– rechtenstatus


Avondschemering Er is een stonde als het licht en het duister, de glansende gloed en de kille schaûw, elkander bestrijden in 't hemelsblauw: heel 't Oosten is reeds grijs en grauw, en 't Westen praalt nog in purperen luister. - Zoo komt er in 's jongelings leven een jaar:
[pagina 63]
nog is de vreugde niet gansch verdwenen, nog heeft de liefde niet uitgeschenen, - maar reeds is twijfel en weemoed daar. Algauw is de strijd ten einde gestreden: de nacht blijft meester; het licht vervloog, als ware 't een schijn die de blikken bedroog. En spottend ontspringen de sterren omhoog, en 't vluchtige dwaallicht spookt benedon. - De geest wordt somber; zijn vuur sterft uit; en door de schaduwen, die hem omringen, daar komen al de oude herinneringen als door de scheuren eens floersen vooruit. De sterren voeren haar vreugdige dansen; de dwaallichten spertlen in woesten draf; elk dwaallicht wijst hier beneên op een graf, - en het sterrengeglim steekt treurig af bij de ondergegane zonneglansen. - - De erinringen drukken den geest ter neer en grijpen weemoedig en knellen het harte.... Herinnerde smarte is nog immer smarte, herinnerde vreugde is geen vreugde meer.