Brieven uit Brooklyn

[X] Brief uit Brooklyn
Brooklyn, 19 september 1961

Beste redaktie van de Cartons, Het tijdschrift begint werkelijk leuk te worden en ik vind het wel prettig iets te sturen wanneer ik dat heb, proza b.v., of een gedicht, om nu eens een ander voorbeeld te noemen, maar liefst iets werkelijkers, zoals dit. Ik zit namelijk, op het ogenblik alleen in het apartement, in een helemaal nieuw huis op de bovenste, zesde verdieping, op een nieuwe mat, achter mijn zeer oude schrijftafel, acht vingers op de toetsen van de grote grijze schrijfmachine. Acht staafjes taaie huid over schraapbaar hard been, zo ijl als kippezuigbotjes. Toch lijkt het van mijn ogen uit en ook met uitvluchten afkomstig van mijn toch zo versteend schijnende schedelblaas, alsof mijn plekjes typhuid langzaam door de toetsen wordt opgelost en het vlees van pure tederheid als weke weerloze dikke blinde wormen onder de druk der, zeg het maar, Schep, ja ja, Scheppings, toe nou, nog even maar, Scheppingsdrang, daar dan naar buiten zal worden geperst, wou ik maar zeggen. De band tussen lezer en schrijver is nog niet concreet genoeg; waarom... wacht, ik ben even opgestaan om wat potato chips te eten en omdat Tineke en de kinderen thuiskwamen. Wat ik zeggen wou is: waarom gewoon maar aannemen dat zoveel van ervaringen niets te maken hebben met wat ik intussen schrijf? Een goeie dominee moest ik daarnet denken, hoort eigenlijk

[p. 43]

alles wat herkenbaar in zijn hoofd opdoemt hardop te zeggen, desnoods met een pet op als het volgens hemzelf niet tot zijn eigenlijke preek hoort. Zo, nu is het weer 3 uur later (20 voor zeven), en intussen is er een orkaan bezig dichterbij New York te komen. Tegelijkertijd las ik het laatste stuk van een bij zonder onhandig detective-verhaal dat in een orkaan speelde. Als ik dat allemaal nu eens niet verteld had, hoe onwerkelijk zou het dan zijn voor wie dit leest om te merken dat stemming en taal geleidelijk stormachtiger worden. 80 minuten zijn nu weer voorbij gegaan, er zit een zacht bewegend mengsel van voedsel in mijn maag, doordat ik net gegeten heb. Buiten hangen kleine druppels overal in de lucht, het straatlicht weerkaatst in ze, door mijn kijker kan ik ze zien bestaan. Krak! Weer een gat in deze brief, ditmaal een avond en een nacht wijd. En hoe diep?? In de verte zijn al wat bomen vervormd tot harige handjes die elkander zenuwachtig op de rug krabbelen, maar de driehonderd mijl brede waaikolk zal niet tegen onze stad aan komen, volgens de radio. Het dak!! Het beweegt, een zwarte spleet boven de boekenkast, hij wordt, hij wordt breder, o, o, hij wordt helemaal, nee nee, ik wil niet, mijn armen worden de lucht in gezogen, o nee, dat kan niet, want ik typ nog, flauw eigenlijk. Nee, eerlijk gezegd, heeft dit stukje na het woord ‘radio’ hier drie dagen zitten slapen. De orkaan is naar het oosten gezworven, helemaal alleen. Toen hij het dichtste bij was en we de kinderen in klapperende oliejasjes naar school hadden getuimeld, zijn Tineke en ik naar het strand gelopen. De beboomde straten die leiden naar de oceaan waren met van natheid platte kleine stukjes licht en donker groen blad bekleed, de populieren sisten, de esdoorns was het brullen reeds bijna te veel, het natte gezicht van Tineke gloeide om te zien maar voelde zo koel als drinkwater aan. Op het strand stonden de golfkammen soms bijna stil en zakten in elkaar, het gezond naar voren storten kregen de meeste niet gedaan. Lange tweedehandslappige wolken schoten zo snel

[p. 44]

als vanuit een trein gezien boven ons voort, opeens drong de wringende warme regen door mijn broek en werd ijskoud. Toen we ons huis binnenkwamen was dat droog en helemaal in ons apartement was dat van ons.