De fûgel fan Oegel

[p. 88]

XIX In gewoane hushalding.

De plysje út Ljouwert hat de beide boeven ophelle. Hogeveen út 'e sel fan Boskgea, Lageveen by de femylje Oegel. Fuort doe't mefrou Oegel thúskaem, hat se sein: ‘Pak Lageveen en lit him net earder los as dat de plysje hjir is.’

Lageveen koe noch sa skoppe en raze, it robotsje liet net los. Yn Ljouwert binne se bliid ta, dat de beide boeven wer efter slot en grindel sitte. Plysje Pakstra dijde út, doe't syn baes sei: ‘Bêst wurk Pakstra, hjir sille jo mear fan hearre.’ Soks komt him net alle dagen oer.

En nou is't snein en sille se to kofjedrinken nei de femylje Oegel. Se... dat binne master en de frou en Yfke, Anema en de frou en Tseard, en omke Douwe mei muoike Martsje. Plysje Pakstra hat tsjinst en kin net mei.

Professor Oegel hat har ophelle mei de bistelauto. It earste dat er seit, is: ‘En nou wit ik noch net hoe't jo oan sa'n fûgel komme.’

‘Dêr sille wy it aenst fuort oer ha,’ anderet master.

‘Jo kinne it my ûnder it riden wei wol sizze.’

‘Né, ûnder kofjedrinken, dat liket my better ta.’

Se binne noch mar amper yn 'e hûs of de professor ropt: ‘Frou kofje ynjitte... earder praet master net.’

Mefrou Oegel set in greate kofjesetmesjine op 'e tafel en sûnder dat se hoecht yn to jitten, se drukt allinne op in knopke, steane der acht kopkes fol. De bern krije ranje, út in oare mesjine.

‘Tseard, kom hjir ris,’ seit master, ‘fortel dou nou ris aan de professor hoe't wy oan de fûgel kommen binne.’ ‘Ikke?’ seit Tseard, ‘dat kin master dochs wol dwaen.’ ‘Né, dêr learst fan. Gean mar boppe op in stoel stean

[p. 89]

en set út ein.’

Toe dan mar! De professor is slop fan laitsjen as Tseard útpraet is. ‘Ik yn al myn boeken neigean, hwer't sa'n fûgel weikomme kin en nou docht bliken dat er gewoan út in aei krùpt is... hahaha!’

‘Mar wy witte noch net alles,’ seit syn frou. ‘Hoe kaem dy fûgel sa moai! Hy is fansels brún út it aei kommen en de robot hiene jimme doe noch net.’

‘Ik kom út in ferversfemylje, sadwaende,’ seit master en stekt de tomme efter it festje.

‘Se hawwe ek opskeppers yn 'e femylje,’ seit omke Douwe, ‘dat fornim ik ek alle dagen oan Martsje.’

‘Held,’ seit muoike, ‘nou doarste hen, nou't der oaren by binne.’

‘Sille wy nou nei de mesjines,’ freget Tseard, ‘ik wol sa graech witte hwat der noch mear yn sit.’

‘Efkes wachtsje,’ seit masters juffer, ‘ik haw ek noch hwat to sizzen.’

‘Dan ek mar op 'e stoel,’ ornearret master, mar dat hoecht net neffens syn frou. Se kinne it sa ek wol hearre. ‘Achte oanwêzigen.’

‘Toe mar,’ seit master, ‘likest de boargemaster wol.’

‘Stil!’ anderet masters juffer, ‘as greate minsken oan't wurd binne...’

‘Dy sit,’ laket omke Douwe.

‘Achte oanwêzigen. Nou't wy hjir sa noflik byinoar sitte, haw ik ek noch hwat to sizzen. Wy ha in nuvere wike hawn en it liket der op dat alles wer in bytsje yn syn gewoane dwaen komt. Allinne dit,’ en se hellet in skuondoaze út har tas, ‘moat ik noch kwyt. De fûgel is eins

[p. 90]

fan de professor en ik wol him net ha. Hwat der mei de sinten fan de auto barre moat, moat de professor mar sizze. Dêr hawwe wy eins ek gjin rjocht op.’

‘Lit mar sitte... lit mar sitte,’ ropt dy, ‘as ik de fûgel mar ha.’

‘Ja mar, hy is brún...’ stammeret masters juffer, ‘Yfke hat him skjin makke.’

‘Dat hinderet neat,’ ropt de professor, ‘de kleuren, dêr rêd ik my wol mei. It giet my mear om it sjongen.’ Hy pakt de doaze en sil de keamer út.

‘Hou ris,’ seit master, ‘mei ik jo noch ien ding freegje?’ ‘Gau dan,’ is't andert, ‘ik bin al sa'n tiid kwyt.’

‘Fervje jo wolris?’ Hwat in nuvere fraech, tinke se allegearre. De professor kriget in kaem.

‘F f f fervje??’ freget er.

‘Ja,’ seit master, ‘mei in kwast.’

Dan moat it hege wurd der wol út.

‘Ik hie myn fûgel ek opferve.’

Se laitsje allegear op mefrou Oegel nei.

‘Hoe krigest dat yn 'e holle,’ fúteret hja, ‘en tsjin my mar swetse, datst' him kweke hieste. Hwerom hast dat dien?’

‘Ik woe ek ris hwat bisûnders meitsje,’ is't andert. ‘Dou kinst alles,’ en fuort is er.

‘Soene je sa'n man net,’ seit mefrou Oegel.

‘Hwat jowt dat nou!’

‘Hoe wist master it eins,’ freget Tseard.

‘Ja... dat is myn geheim.’

‘Dat is net earlik,’ seit masters juffer, ‘wy ha allegear praet, nou dou ek.’

[p. 91]

Master stiet al. ‘Ik waerd al erchtinkend yn 'e bosk,’ seit er. Doe't de professor de fûgel út it net helle, krige er ferve oan 'e hannen. It bist hat doe grif noch net hielendal droech west. Ik tocht, hwat de professor kin, kin ik ek, en sa bin ik ek bigoun to fervjen.’

‘Mar ik haw him ek beet hawn,’ seit Tseard, ‘dan hie ik ek ferve oan 'e hannen ha moatten.’

‘Mar dou hiest al ferve yn dyn bloeske,’ seit syn mem. ‘Ik ha noch frege, hoe't dat kaem.’

‘Dus de professor hat syn priis ek net earlik krige,’ bislút Yfke.

‘Och dat wit ik net,’ anderet master. ‘It bliuwe bisûndere fûgels.’

Se litte it fierder mar sa.

‘As jimme nou meigeane nei 't skuorke,’ giet mefrou Oegel fierder, ‘dêr haw ik noch in forrassing foar jimme.’ Tige binijd rinne se efter mefrou Oegel oan. It ljocht barnt nou yn 't skuorke en se kinne goed sjen hoefolle mesjines dêr steane.

‘'t Is in merakel,’ biwûnderet master.

‘Tseard mei earst op dit knopke drukke,’ seit mefrou Oegel. ‘Hoechst net bang to wêzen. Der komme gjin gefaerlike dingen út.’ In robotsje sa great as in lúsjefersdoaske komt út 'e mesjine. ‘Dy is foar dy as oantinken. It is eins in wekker. Ast' jouns tsjin him seiste hoe let as er dy wekker meitsje moat, docht er it. Us bern ha ek sokke.’

‘Hwer binne jimme bern,’ wol Yfke witte.

‘Yn 'e studearkeamer sa as altyd. Boartsjen fine se neat oan.’

[p. 92]

Yfke kriget in pop dy't prate en rinne kin. Op alles hwat Yfke har freget, jowt se andert.

‘Oooh...’ ropt Yfke, ‘dit haw ik noch leaver as de robot.’ ‘Dat tocht ik wol,’ laket mefrou Oegel.

De froulju krije alle trije in kofjesetapparaet. Se binne der tige wiis mei. Soks hat eltsenien net. Hwat sille de buorlju wol sizze.

Master kriget in mesjine dy't skriften neisjen kin en fuort sifers op 'e sommen jowt.

‘Sa'n ding hoech ik fansels net,’ seit Anema, ‘mar as jo hwat oars ha?’

It wurdt in bromfyts dy't sûnder benzine rinne wol.

‘Moai sa,’ laket Anema, ‘hoech ik net mear to traepjen.’ ‘Bist aenst trijehûndert poun,’ suchtet syn frou, ‘hiest better in autoped ha kinnen.’

‘En nou ik noch,’ ropt omke Douwe.

‘Och ja, jo binne der ek noch,’ seit mefrou Oegel.

‘Sil ik mar op alle oare knopkes drukke?’ freget omke, ‘ik ha't faker dien.’

‘Dat soe ik mar net dwaen,’ seit mefrou Oegel, ‘jimme meije letter noch wolris komme as ik mei al dy oare dingen klear bin. It is nou noch geheim.’

‘Krij ik dan neat?’ gûlt omke sabeare.

‘Ja, hjir haw ik hwat foar jo.’ Mefrou Oegel jowt omke in roun pak. Gau skuort er it papier der ôf.

‘In fuotbal,’ seit er dan. ‘Ja, dy is fan jou soan. Wy founen him yn 'e tún.’

‘Hahaha,’ laitsje se allegearre. Omke sjocht frijhwat sneu. Mar alles is wer goed as er ek noch in angel kriget dêr't er sûnder ies mei fiskje kin.

[p. 93]

‘It liket wol Sinteklaes,’ suchtet Yfke, ‘ik woe dat wy nije wike wer soks bilibben.’

‘Gau nei hûs,’ seit har mem, ‘jow my mar in gewoane húshâlding.’