Verliefde, of klagende minnaer
(1698)–J. Vriend–
AuteursrechtvrijStemme: Als 't begint.
BEroofster van mijn sinnen,
Waerom toont gy u so quaet?
U wreetheyt also straf,
En weygert my het minnen,
Daer ick staeg loop en draf,
Ick doe meer als ick mach,
't Is al te zwaren slach,
Dat gy mijn gaet verlaten;
En of sy my verstoot,
Ick sal dan al die 't haten,
U beminnen soo 't behoort.
Godin is 't u vergeten,
Hoe dickmaels dat ick heb gedoolt by nacht op straet?
Op u roepe geseten,
In kout en quaet weer,
Tot aen den dageraet,
Ick verwachte u vroeg en laet,
Geviert na mijn vermogen;
Lief had ick 't oyt gedacht van u te zijn bedroogen,
Ick had my wel gewacht.
't Is my te laet berouwen,
Mijn sinnen zijn geleyt,
Och! waer ick weder vry,
Ick sou niet meer vertrouwen,
Jou loose listigheyt,
En u flicke floyery,
't Geen datje nu doet aen my,
't Sal u selfs over komen,
De een of de ander tijdt:
| |
[pagina 84]
| |
Want ick heb voorgenomen,
U te laten die gy zijt.
Slaet na mijn wech blijven geen Minnaer weer so af,
Als gy my hebt gedaen,
Laet u ten besten raen,
Gy zijt noch jonck van jaren,
Denckt wat u kan geschien:
Goddinne jou qualijck varen,
Dat sou ick moge sien.
|
|