Verliefde, of klagende minnaer

Amoureuse Minne-klagt.

Voys: Courante Labare.

MYn waerde Lief o schoone Son,
Wijl mijn de noot nu dwingt van u te scheyden,
So moet ick door dit af sijn lijden,
De zwaerste pijn die men verdragen kon,
Den Hemel schijnt mijn sonder ligt,
Wijl dat ick missen moet u soet gesigt,
Wiens gunst dat my wel eer plag te bestralen,
Maer nu mijn hert geen aem kan halen,
Leef ick steets in smert.

Mijn oogen die wel eer u vreugt,

En 't leven selfs uyt u gesigt ontfongen,
Sijn van 't verdriet nu so gedrongen,
Dat sy versmelten door haer ongeneugt,
Mijn tranen smooren gras en kruyt,
Op 't vrugtbaer lant schier tot de wortel uyt,
Ja d' aerde selfs schijnt met mijn te weenen,
Mits mijn ellent,
De harde steenen,
Selfs tot rouwe went.

's Nachts als men 't al in ruste vint,

Soo woelt mijn geest, 'k meen somtijts met mijn oogen,
U glans te sien maer 'k ben bedroogen,
In plaets van u omhels ick niet dan wint,

[p. 83]

 

'k Ben levend' doodt, want ick ach mijn ziel,

 

Wort gy o schoone die tot borg behiel,

 

Maer evenwel kan ick dees doodt verhalen,

 

Wijl ick tot pant,

 

Mijn ziel moet laten,

 

In so waerde handt.