Verliefde, of klagende minnaer
(1698)–J. Vriend–
AuteursrechtvrijOp de stemme: Als 't begint.
DAer ware drie knaepjes al uyt Brabant,
Sy wouden wel drincken sy hadden geen pant:
Sy wouden dommineren,
Vrou reeckent ons niet,
Sy wouden dommineren, triompheren.
Sy quamen voor een Waerdinne haer huys,
En daer en wasser de Waert niet t' huys,
Als de Waerdin alleyne,
Vrou reeckent ons niet,
Als de Waerdin alleyne, Die wy meyne.
Waerdinne tapt onsser een kanne met Wijn,
Wy willen van den avont nog vrolijck zijn:
Maer ghy moet ons wat borgen,
Vrou reeckent ons niet,
Maer ghy moet ons wat borgen,
Tot den morgen.
Waer op sou ick u borgen dan,
Ghy hebt geen gelt, noch ghy hebt geen pant,
U kleyd'ren die zijn dunne,
Vrou reeckent ons niet,
Maer u kleyderen zijn dunne, op u rugge.
Al dragen wy een gelapten rock,
Daer onder so schuylt 'er so braven strijck-stok,
En dat voor de Waerdinne,
Vrou reeckent ons niet,
En dat voor de Waerdinne, Die wy minne.
De Waert al uyt de Kerck quam,
Hy sprack sijn Vroutjen so grammelijck an,
Wat gasten zijn hier boven,
| |
[pagina 47]
| |
Vrou reeckent ons niet,
Wat gasten zijn hier boven, So bestooven.
Dat zijn geen gasten dat zijn geen Klercken,
Dat zijnse die met de strijck-stock wercken:
En dat voor de Waerdinne,
Vrou reeckent ons niet,
En dat voor de Waerdinne, Die wy minne.
Den Waert die wasser so luchtig van zin,
Hy goyden de Kanne ten Kelder-gat in,
En dat van al de trappen,
Vrou reeckent ons niet,
En dat van al de trappen, Dat so klapten.
Daer op so zweegh den Waert strack stil,
De gasten die deeden met het Vrouwtje haer wil,
En dat al op de trappen, Vrou rekent ons niet,
En dat al op de trappen, Dat so klapten.
Die ons dit nieuw Liedt heeft gedicht,
Dat wasser een knaepjen sijn hertjen was licht,
Hy heeft het so wel gesongen,
Vrou rekent ons niet,
Hy heeft het so wel gesongen, Ja gesongen.
|
|