Verzamelde gedichten

[p. 263]

Transfusies

[p. 265]

Charles d'Orléans: Ballade

In 't woud van weemoed en van droevigheid
Liep ik een keer in eenzaamheid te dwalen;
Daar kwam mij de godin der liefdespijt
Tegen treden, en vroeg mij, wat 'k ging halen.
'k Zei dat ik hier bij toeval was dit maal en
In 't bos reeds banneling sinds lang geleên
En dat met recht zij kon mijn naam bepalen:
Een zwervling, dolend hij weet niet waarheen.

Glimlachend in haar grote needrigheid
Antwoordde zij: Vriend, kon ik 't achterhalen
Waarom gij toeft in zulke smartlijkheid,
'k Zou naar vermogen graag uw krachten stalen,
Want reeds weleer deed ik uw hart niet falen
Op weg naar vreugd. Wie keerde 't in geween?
'k Betreur dat ik u thans zo diep zie dalen,
Een zwervling, dolend hij weet niet waarheen.

Helaas! sprak ik, prinsesse in heerlijkheid,
Gij kent mijn lot: wat zou ik 't u herhalen?
Het is de dood, voor iedereen vol nijd -
Hij nam van mij wie 'k liefhad zonder dwalen,
Wie alle hope was die ik zag stralen
En mij leidde en verzelde overal heen,
Zodat mij bij haar leven geen kon smalen
Een zwervling, dolend hij weet niet waarheen.

Blind ben 'k, niet wetend waar mijn tocht te palen:
Met mijn stok voel ik, om niet af te dwalen,
Tastend mijn pad naar deze of die kant heen,
't Is mijn jammerlijk lot, 'k ben nu eenmaal een
Zwerveling, dolend hij weet niet waarheen.