Verzamelde gedichten

[p. 235]

Wijn

Een nylonkous over mijn hoofd,
Gap ik een verrekijker
Bij de opticien,
Nochtans een handvol ducaten achterlatend.
Als ik hem goed instel
Wordt het gezichtsbeeld, eerst diffuus,
Ineens scherp en
De wereld krijgt vorm en kleur,
Wordt duidelijk.
Een kringloop word ik gewaar -,
Kijk maar.

In een verlaat verschiet
Zingen de vogels schril
Onder een kille lucht.
Alle kleur is gevlucht.
Wie het ziet, wil het niet.
Wie het niet wil, die wil
Dromen van warmte en zon
En wijn schenken, glazen vol.

Ze hebben met een computer mijn sterfdatum berekend.
Ze hebben me ingebouwd in een massagraf.
Wie verlost me van een mechanische tijd?
Leven wil ik
Overdag in het gewende licht
Of's nachts in 't gewapend zwart,
Verzonken in levende eeuwigheid,
Dit atoomtijdperk te boven gaand
Door duurzaamheid van geslacht op geslacht.

Al was het in een baan om de maan

[p. 236]

 

Wil ik natuur zijn en zien -

 

 

 

Al was ik de vergisdag van het schrikkeljaar.

 

 

 

Duurzaam in mijn kinderen

 

Verduurzaamd,

 

Die op hun beurt nu in de klas

 

Van Saône, Loire, Rhône leren.

 

 

 

Maai het graan en pers de druif

 

Want leven brengt leven voort -

 

Maar ook besef van leven, dat is

 

Rijpen in zon, dat is

 

Geduld.

 

 

 

Na al die jaren bestaat de

 

Kinderachtige verzwaring van mijn taak

 

In het decanteren met een kaars.

 

Van zon tot kaars is maar een korte stap

 

Van jaren

 

Dwars door de kelderschimmel die verleden

 

Tot toekomst maakt,

 

Als door papillen

 

De geest ontwaakt.

 

 

 

‘Hout voor het vuur, een boek en een glas wijn,

 

Dit zijn de dingen van het latere leven,’

 

Zong Bloem, en wie dát leven is gegeven

 

Kent eeuwig voorjaar in het herfstfestijn.

 

 

 

En in die herfst proef ik de zon

 

En kan hem drinken

 

Met dichte ogen en gesloten luiken

 

Maar in de lente vind ik deze spreuk:

 

 

 

Regen die de wijnstok voedt,

[p. 237]

 

Hete zon die trossen stooft,

 

Kom in de dieprode gloed

 

Die ons de oogst belooft. -

 

 

 

Samenzweringen over de hele wereld

 

Van de zeer wijnigen

 

Wier levenbegrijpende

 

Wijsheid heimelijk

 

De geesten leidt, -

 

Omar Khayyam kende u (bij Leopold):

 

‘Wijn drink ik en des morgens riekt mijn baard

 

naar most; Godlof, ik heb mijn trots bewaard

 

voor hen, die dagelijks hun vriend verraden

 

en triumfeeren in hun valschen aard.’

 

 

 

Grote dichters leven groot

 

Waar de wijn, tot woord geworden,

 

't Leven herschept en de horden

 

Aanvuurt tegen leed en dood.

 

 

 

Want wat in een droom vergaat

 

Plant zich toch weer voort op aarde

 

En draagt nieuwe vruchten waar de

 

Groene aloude wijnstok staat.

 

 

 

Oud en zuiverlijk robijn

 

Tot een opmaat opgesprongen -

 

Binnen 't jaar zullen de jonge

 

Druiven weer getreden zijn.

 

 

 

Wacht maar tot de zon weer brandt:

 

Ook dit herfsttij neemt een einde.

 

Altijd keert opnieuw de wijn, de

 

Levende, terug in 't land.

 

 

 

Ons is die lange duurzaamheid een spel,

[p. 238]

 

Een kort begrip, en in een sein gegeven

 

Van 't enig eeuwig zijn, en van het leven

 

Dat zich altijd vernieuwt uit eendre wel.

 

 

 

Koningspurperen wijn. Wijnstok, o gij

 

Oudste der dynastieën van de wereld.