Verzamelde gedichten

[p. 225]

Solipsisme

Waaghals! die als honingbij
Wiebelde op de luchtkastelen -
Niemand die uw lot kan delen,
Niemand die u blijft nabij.

Want het hart blijft onbevrucht
Als de doodskou al doet rillen
't Oud karkas, niet meer te tillen
Haast en met een roofdierlucht.

Geenszins, uit het groot gebied
Dalend naar bekende wegen,
Kom ik ooit mijzelve tegen
Of een ander die mij ziet -

En ik waan mij niet alleen,
Zó alleen en godverlaten
Loop ik mompelend te praten
Tussen ijzerroest en steen.

Maar waarom heeft nooit een mens
Mij gezegd dat ik moest leren
Halverwegen om te keren -
Weigerend nog vóór de grens?

Mij is het nu eindlijk klaar:
Enkel door mijzelf te onthullen
Kan 'k het grenzenloze vullen
Dat de zee is die ik baar.