Verzamelde gedichten

[p. 140]

De nageblevene

Nu zij dood is en met vergaan gelaat
Gekuild waar niemand ooit haar stem meer hoort,
Is het mij of ik zelf haar had vermoord
En haat ik mij met redeloze haat.

Zij was van liefde en leven onverzaad
En zwierf maar, want ik had haar niet verhoord.
Zij stierf - en ik leef verder ongestoord
En lach tot elke vrouw die langs mij gaat.

Vloek mij, trouwloze die geen rust kon schenken
Aan haar. Eenzaam nu waart en ongewroken
Haar schim door 't duinland waar wij samen wandelden.

Ik kan niet slapen omdat ik moet denken
Hoe jong haar kwetsbare ogen zijn gebroken
Die altijd keken of men haar mishandelde.