Verzamelde gedichten

[p. 118]

Geslapen reis

Het bevleugelde denken tuimelt
Over zeeën en over tinnen
Rank, vurig en onbeduimeld
De besneeuwde slotstad binnen.

Het licht is hier als onder water.
In een zwijgend droombeginnen
Stuift het over pleinen, en gaat er
Een poort openzijgen naar binnen,

En nog een en vele, en de lege
Stegen en straten en parken
Overheen zwevend komen we tegen
De haven met schuiten en barken

Gevlogen. Maar dan: smalle gangen,
Openklikken van vakken, geheime
Panelen. En suizend ontvangen
Gestaltloze wezens die zwijmen

Deze aanvlucht. Opeens naar een scherper
En ruller contrei toe getrokken
Trilt gegil naar me, doodsbewust. 'k Werp er
Fataal me in 't verstikkend verlokken

Der laatste, gelatene vrezen.
Nu verzonken in levende wieren
Als glibberlianen van vlezen
Planten, laat ik mij bestieren.

Wat gebeurt? In een niet meer te slaken
Omhelzing van worgend verstarren

[p. 119]

 

Geprangd, naar het eindlijk ontwaken

 

Worstel ik uit vernielend verwarren.