De nacht

[p. 17]

Droomspel.

Men stampte rondom zijn verwarring-stichter,
Vijand van 't bestaan, op een troon te praal.
Men wendde de rij tot een dans bij 't maal
En steenigd' een gods-pop ten schandepaal,
Waarna ook die plaats werd - lichter, lichter.
Al 't linnen ontving het langs gaten.

Een hoofd zag verwrongen door 't hoogst gordijn.
't Festijn vierde Duitschlands ellende uitgelaten
Met varkens, en taartstuk, met kannen en vaten,
Met levend vreemd vocht in hartvormige schaal.
't Was d' eer der legers: hun roffel-taal
Aan gene zijde van 't Fransch Kanaal.
't Gold uitmoorden veler kleurlingen-staten,
Het zaaien tot honger, verderf of pijn,
Langs Kaapland, Oranjerivier en Vaal.
Doch rommel vol damping met resten wijn
Verspoog men bij 't scheiden op 't eten-zwijn,
Waarna ook die plaats werd - lichter, lichter.
Al 't linnen schoof dichter.

[p. 18]

 

Van 't zeeravijn riep de zon: ‘Verdwijn!’

 

Elk spook bleef een evene schijn. - De wijn

 

Verspoog men bij 't scheiden op 't eten-zwijn.

 

Waarna ook die plaats werd - lichter, lichter,

 

En alles werd dichter.