Jaap en Gerdientje. Deel 7. De grote reis

[p. 30]

4. In Engeland.

Die middag om twee uur voer de Johan van Oldenbarnevelt langzaam de haven van Southampton binnen.

De kinderen hadden hun spel gestaakt en stonden, tegen de reling geleund, vol belangstelling naar het drukke havengedoe te kijken. Motorboten en stoomschepen, zeiljachten en marinevaartuigen voeren af en aan.

In deze haven werden de producten uit letterlijk alle landen van de wereld aangevoerd. Langs de kaden stonden grote pakhuizen, waarin de goederen werden opgeslagen, tot ze door andere schepen weer verder vervoerd zouden worden naar de plaats van hun bestemming.

Wat hier alzo gelost en geladen werd?

Specerijen uit Aziatische landen, kostbaar bont uit de Russische wouden, de wol van millioenen schapen uit Australië, Egyptische katoen, walvistraan uit het Zuidpoolgebied, ijzererts uit Spanje, locomotieven uit Engeland en nog veel meer. Dat vertelde Hannekes vader, die bij de jongelui was komen staan en die de reis naar Indonesië al voor de vierde keer maakte, zodat hij met recht een bevaren man genoemd kon worden.

Hij wees naar een voorbijvarend schip.

[p. 31]

'Dat is een Griek,' zei hij. 'Ik zie het aan de vlag. En dáár ligt een Japanner, dáár een Italiaan en ginds komt een Rus aan!'

Dwars door het wriemelende scheepsverkeer zocht de Johan van Oldenbarnevelt zijn weg, tot het schip op zijn vaste plaats aan de kade kon meren. Een vol etmaal zou de boot hier blijven liggen.

Wel de helft van de passagiers stroomde van boord, toen de loopplank werd uitgelegd. Sommigen gingen met de bus naar Londen, anderen maakten van de gelegenheid gebruik, om een bezoek te brengen aan het schone eiland Wight, maar de meesten wilden slechts een bezoek aan de stad brengen en dachten voor het diner weer op het schip terug te zijn.

Moeder wilde liever wat rust houden, ze moest altijd erg aan een zeereis wennen. Kleine Wim bleef bij haar. Gerdientje en Vader gingen met de bus de stad in, maakten een wandeling door één der mooie parken en dronken daarna gezellig een kopje thee voor het raam van een grote lunchroom. Vader had een paar ansichtkaarten gekocht en er was toevallig een bij van het plein waar ze zaten. Ook de lunchroom stond er op. Die kaart mocht Gerdientje hebben, om aan Jaap te sturen. Ze leende Vaders vulpen, toen die klaar was. Intussen ging Vader even postzegels halen op het postkantoor, dat daar dichtbij was.

En daar zat Gerdientje dan alleen voor het

[p. 32]

raam, met uitzicht op het drukke verkeer in die grote Engelse stad, en schreef:

Beste Jaap,

Zie je het kruisje wel aan de voorzijde van de kaart? Daar zit ik aan jou te schrijven. De boot ligt in de haven en weet je, wie ook met ons reist? Die lange bleekneus, waar jij ruzie mee had aan het strand. Toevallig, hè? Het is fijn op de boot, maar ik hoop, dat het niet gaat stormen. Zeg, als jij nu naar Genua schrijft, dan haalt jouw brief mijn boot nog wel in. Doe je het? Ik heb nog veel meer te vertellen, maar er kan niet meer op. Later krijg je een lange brief. Hartelijke groeten voor jullie allemaal. Gerdientje.

[p. 33]

Juist was ze klaar, toen Vader terug kwam. Ze postten de kaarten, kochten een zakje Engelse drop voor Moeder en Wim en daarna bracht de bus ze vlug terug naar de haven. Ze waren net op tijd, want nauwelijks hadden ze voet aan boord gezet, toen het begon te regenen. Een gure wind dreef de mensen naar de salons, waar ze de tijd doorbrachten met praten en lezen of met een gezelschapsspelletje.

De volgende morgen was het weer nog niet veel beter. Grauwe wolken dreven snel langs de hemel en toen Gerdientje aan dek kwam, knoopte ze huiverend haar mantel dicht voor de wind. Ze maakte een praatje met Hein, die weer aan het zwabberen was en vroeg: 'Zou het gaan stormen, Hein, wat denk je?'

Nog maar kort geleden had ze op school een verhaal gelezen van een schip dat naar Amerika voer en op de oceaan door een hevige storm was overvallen. Drie dagen aaneen had het toen gestormd - in dat verhaal dan -; de masten van het schip waren afgeknapt of het lucifershoutjes waren, het roer was gebroken en alle mensen aan boord waren zwaar zeeziek geweest. Brr, zó iets zou ze toch niet graag willen meemaken.

Hein scheen er gelukkig niet zo'n zwaar hoofd in te hebben.

'Kom kom, zus, niet zo somber!' zei hij luchtig. 'Stormen? Een beetje schommelebootje wordt het wel, daar mot je maar op rekenen,

[p. 34]

meid!... Het wordt nou menens, zie je. Dat stukkie over de Noordzee was maar een aanlopie, nou gaan we straks de oceaan op en daar zal wel een beetje deining staan. Maar stormen, nee, dat geloof ik niet.'

Maar Hannekes vader had het weerbericht gehoord en vertelde, dat het niet veel goeds voorspelde. En tegen het uur, dat de boot vertrekken moest, nam de wind nog toe in kracht en kletterde de regen weer neer. Maar evengoed maakte de Johan van Oldenbarnevelt zich los van de kade, liet zich de haven uitslepen en zette koers de oceaan op. Toen Gerdientje na de lunch weer op het dek kwam, zag ze de boeg van het schip telkens langzaam een eindje omhoog gaan en dan even langzaam weer dalen. En ze voelde het wel: daar was nu de deining, waar Hein van gesproken had. Als het maar niet erger werd.., haar hartje was zó klein!... Kom, ze moest maar eens even op het sportdek gaan kijken. Hanneke was daar zeker ook...

Hanneke was er en Joop en lange Jan en nog meer kinderen, maar ze zaten allemaal om meneer Van Debben en ze spraken ook al over de storm.

Van de spannende wedstrijd in het ringwerpen, die Meneer gisteren in het vooruitzicht had gesteld, zou wel niets komen.

Geen van de kinderen scheen lust in spelen te hebben.

Een paar zagen al wat wit om de neus, een meisje

[p. 35]

zat met het hoofd in de handen en voelde zich erg naar, maar lange Jan snoefde: 'Ha fijn, laat maar komen, hoor, die storm!... Ik geef er niks om! Meisjes zijn zo gauw bang! Ik ben ook al eens, over het IJselmeer gekomen en ik heb van zeeziekte niets gemerkt!'

'Jochie, jochie, blaas nou niet zo hoog van de toren!' waarschuwde meneer Van Debben. 'Ventjes die zo praten, liggen soms het eerst in de lappenmand!...'

'Maar ik niet!' blufte de lange. 'Als je er maar niet bang voor bent, dan krijg je het ook, niet!'

Hij haalde een doosje cigaretten uit zijn zak, stak heel eigenwijs op en blies een dikke rookwolk naar Gerdientje, die haar hoofd haastig terugtrok.

'Mag dat van je vader?' vroeg meneer.

'Ja hoor,' zei lange Jan. 'Hij heeft ze me zelf gegeven.'

Hij wandelde al rokend wat heen en weer, maar de cigaret scheen hem toch niet te smaken. Even later zag Gerdientje hem in een stoel zitten en het beetje kleur dat hij nog had, was geheel uit zijn gezicht geweken.

'Voel je je niet goed?' vroeg ze.

De lange maakte een bevend gebaar in de richting van zijn hoofd.

'Ik voe - voel me... zo.. zo draaierig,' kreunde hij zachtjes. 'Ik geloof dat ik... dat

[p. 36]

ik... O, wat ben ik akelig! Ik wil naar... naar bed...'

En als een kleine jongen liet hij zich door meneer naar zijn hut brengen.

Die avond, voor Gerdientje naar bed ging, kwam ze bij Vader en Moeder in de hut voor de bijbellezing. Bij het eten was daar geen gelegenheid voor. Ze aten niet samen: Gerdientje at in de kindersalon en Vader en Moeder in de eetsalon voor de volwassenen. Daar konden ze alleen maar zacht bidden en vaak moesten ze dat doen tussen het gepraat van de andere mensen door. Daarom kwamen ze nu 's morgens en 's avonds even bij elkaar om te lezen en te bidden.

Wimpje sliep al, even rustig als bij Opa in het boswachtershuis. Moeder lag ook reeds in bed. De zeeziekte had ook haar reeds te pakken en ze voelde zich erg naar. Gerdientje zat bij haar en hield haar hand vast. En terwijl het schip duidelijk voelbaar op en neer ging op de deining van de oceaan en de naderende storm langs de patrijspoort gierde, las Vader het volgende gedeelte van Psalm 107:

'Die met schepen ter zee afvaren, handel doende op grote wateren,

die zien de werken des Heren, en zijn wonderwerken in de diepte.

[p. 37]

Als Hij spreekt, zo doet Hij een stormwind opstaan, die zijn golven omhoog verheft.

Zij rijzen op tot de hemel, zij dalen neder tot in de afgronden; hun ziel versmelt van angst;

zij dansen en waggelen als een dronken man, en al hun wijsheid wordt verslonden.

Doch roepende tot de Here in de benauwdheid die zij hadden, zo voerde Hij ze uit hun angsten;

Hij doet de storm bedaren, zodat de golven zwijgen.

Dan zijn zij verblijd, omdat het stil wordt en omdat Hij ze tot de begeerde haven heeft geleid...'

Voor Moeders bed geknield, deden ze toen hun avondgebed. Vader vroeg, of de Here hen allen bewaren wilde in de nacht en of Hij hen rustig wilde doen slapen. En toen Gerdientje zich uitkleedde en in haar bedje wipte, was zij helemaal niet bang. Zij wist wel: in Gods hand waren ze allen volkomen veilig. Hij geleidde hen, ook op deze reis. En rustig liet zij zich door het schip in slaap wiegen.