Jaap en Gerdientje. Deel 5. Een herfst vol avonturen

[p. 89]

17. Verzoening.

Het was Sinterklaasavond. De maan stond te lachen aan de hemel. En door het donkere bos ging een eenzame man met een kruiwagen. Op die kruiwagen stond een grote mand.

Die man praatte hardop. Hij praatte zeker in zich-zelf of tegen de maan, want hij was geheel alleen. Op de kruiwagen stond alleen die mand. En naast hem ging niemand dan zijn schaduw.

'Kun je het nogal uithouden?' vroeg hij.

'Best hoor!' zei een stem.

'Pas op, dat je straks geen lawaai maakt!' zei de man.

'Natuurlijk niet,' zei die stem weer. 'Dat zou dom zijn!'

Toen stond de kruiwagen stil bij het huis van de boswachter. De man nam de mand en droeg die over het tuinpad naar de voordeur. Hij steunde er van, zó zwaar was de vracht. Toen belde hij aan en liep hard weg met zijn kruiwagen.

De deur ging open. Grootmoeder stond op de drempel.

'Van Sinterklaas!' riep een mannenstem in het donker.

[p. 90]

'Dank-je-wel!' riep Grootmoeder terug. 'Opa, help eens even!'

En toen droeg Opa de mand naar binnen.

Gerdientje zat bij de tafel. Zij las een brief, die juist met de avondpost gekomen was en had een kleur van plezier.

'Fijn hè, Opa!' riep ze telkens. 'Fijn hè, Grootmoe?.... Nu duurt het al niet lang meer!'

'Kijk maar eens wat er gekomen is,' zei de boswachter. 'Voor jou!'

'Voor mij?.... Zo'n grote mand?'

Ja, het stond er op, met grote letters: Voor Gerdientje, van Sinterklaas.

'Wat zou dáár wel in zitten!' zei Grootmoeder nieuwsgierig.

Er was een papier over de mand gebonden. Maar in dat papier zat een gaatje. Gerdientje keek er door.

'Het leeft!' riep ze opeens. 'Ik heb gezien, dat het daar binnen bewoog! En ik heb ook iets horen ritselen in de mand!'....

'Dan zullen we maar eens gauw kijken,' zei Opa en hij sneed vlug het touw door en trok het papier weg.

Toen zagen ze nog niets dan een jutezak, en op die zak een briefje. Daar stond op, met duidelijke letters: Een vriend, die voortaan altijd trouw zal zijn!

'Een vriend, die voortaan altijd trouw zal zijn?'

[p. 91]

vroegen ze alle drie. 'Wat kan dat wezen? Een vriend, die voortaan......'

En opeens sprongen ze verschrikt achteruit. Want de zak bewoog!.... Hij kwam langzaam naar boven.... Hij werd plotseling weggerukt.... En in de mand stond.... Jaap! Een rode, verlegen Jaap.

Ze schaterden het allemaal uit, Gerdientje ook. En toen Jaap dàt zag, lachte hij ook maar mee. Want in Gerdientjes ogen was geen spoor van boosheid meer.

[p. 92]

'Dàt is een fijn cadeau,' zei Opa. 'Daar mag je Sinterklaas wel voor bedanken, meisje!'

Gerdientje sprong op Jaap af. Het leek wel, of ze het helemaal vergeten was, dat ze boos was geweest.

'Jaap!' riep ze, 'luister eens, jô!.... De eerste Maart vertrekken mijn vader en moeder uit Indonesië en net in de Paasvacantie komen ze aan. En in de zomer huren ze een huisje aan zee en daar gaan we drie weken wonen. Ga jij dan ook mee?.... Zou het mogen, Opa?'

Opa trok eens aan zijn pijp. 'Wij zullen zien,' zei hij. 'Misschien kan het wel.'

Toen nam Jaap een sprong, dat hij met mand en al op de vloer rolde. Maar hij krabbelde weer op en danste met Gerdientje de kamer door.

Want, dat hij misschien mee naar zee mocht, was heerlijk.

Maar dat Gerdientje niet meer boos was, dàt was het heerlijkste van alles!....

Wie meer wil weten van Jaap en Gerdientje, leze het zesde deel: De wijde wereld.

[p. 94]

39/51221