Jaap en Gerdientje. Deel 4. Tussen bos en boerderij

[p. 67]

19. Verstoppertje.

'Wat zullen wij spelen?' vroeg Gerdientje.

Ja, wàt zou het zijn?.... Jaap dacht na. Je kon niet alles spelen, als Polleke er bij was. Er waren zoveel spelletjes, waaraan hij niet mee kon doen....

Het moest een rustig spelletje zijn. Een spelletje, waarbij je niet hard behoefde te lopen. Slootje-springen of tikken, dat was niets voor Polleke. Rovertje ook niet. En daarom speelden ze die spelletjes ook nooit, wanneer Polleke meedeed. Dat hadden ze best over voor hun vriend.

'Verstoppertje?' vroeg Jaap.

Dat vonden de anderen goed.

'Ik ook meedoen verstoppertje?' vroeg Zus. Ze kwam juist naar buiten. Ze had haar middagslaapje uit.

Natuurlijk, Zus mocht ook meedoen. Ze gingen alle vier in een kring staan en Gerdientje telde af:

'Ik-ke pik-ke por-re-tje,

De meester heeft een snor-re-tje,

De meester heeft een sik,

Wèg ben ik!'....

[p. 68]

Jaap moest hem zijn. Hij ging tegen de muur staan, met zijn handen voor de ogen.

'Hardop tellen, hoor!' riep Polleke. 'Tot honderd!'

Jaap telde zó hard, dat je het op straat wel horen kon. Toen hij bij vijftig was, hield hij even op. Hij hoorde dichtbij iemand fluisteren. Daar kraakte ook wat.... Wat wàs dat, een mand?.... Dat kon toch niet, daar stond toch geen mand?.... Zou hij niet even door zijn vingers gluren?....

Neen, neen, dàt mocht niet!.... Dàt zou gemeen wezen!....

En Jaap kneep zijn ogen dicht en telde nog harder, zodat hij het gekraak niet meer horen kon.

'Hon-derd!' riep hij eindelijk. 'Ik kó-òm!'.... En toen deed hij zijn ogen open.

Het erf lag heel stil. Een paar kippen krabden in de mesthoop. En Puk lag te slapen onder de appelboom. Maar verder was er niemand te zien.

Jaap liep langzaam de tuin in. Hij speurde naar alle kanten.

In de tuin was Gijs nog aan het werk. Er stond een grote mand bij hem, een aardappelmand. Toen Jaap dichtbij kwam, zette Gijs die mand op zijn schouder en liep er mee naar de schuur.

'Even aardappels halen,' zei hij. 'Zoek maar goed, hoor Jaap!'....

[p. 69]

Jaap liep verder.

'Waarom lachte Gijs zo slim?' dacht hij.

In de boomgaard vond hij Gerdientje. Die zat achter de takkebossen. Toen liepen ze samen terug. Gerdientje zong:

'Blijf zitten, waar je zit

En verroer geen lid!'

Kijk, daar kwam Gijs weer aan, met de mand op zijn schouder.

'Hè, hè!' steurde Gijs, 'wat zijn die aardappels zwaar!... Dat valt niks mee, hoor! Zal ik hem jou eens op je schouder zetten, Jaap?'....

'Dank-je-wel!' lachte Jaap en hij liep gauw verder. Maar waarom had Gerdientje nu zo'n schik?....

Jaap zocht in de schuur. Daar vond hij Polleke. Die zat in de oude slee, onder het dekkleed. Maar zijn stok stak er een beetje uit. En daardoor vond Jaap hem.

Nu Zus nog!.... Waar was die kleine meid toch heengekropen?....

Jaap zocht de hele schuur af. En toen het erf. Maar hij vond Zus niet.

Hij ging maar weer eens naar de tuin. Kijk, Gijs zag hem komen en zette al weer de mand op zijn schouder. Moest hij nu al weer aardappels halen?....

'Blijf zitten, waar je zit

En verroer geen lid!'....

zongen Polleke en Gerdientje.

[p. 70]

Maar opeens riep een fijn stemmetje achter Jaap: 'Lekker!.... Lekker!.... Je vindt mij toch niet!'....

Dàt was Zus! Jaap keerde zich gauw om en keek rond....

Nou, was dàt nou niet raar?.... Nou zag hij haar nòg niet!.... Alleen Gijs liep achter Jaap langs met de mand.... Jaap keek hem na. En toen, ineens, zag hij Zus! Haar hoofd kwam even over de rand van de grote mand, die Gijs op zijn schouder droeg. Zij stak haar tong uit tegen Jaap.

Maar toen was zij er bij!

'Ha, aardappel!' lachte Jaap. 'Noù heb ik je!'....

Wat hadden ze een schik!....