Jaap en Gerdientje. Deel 4. Tussen bos en boerderij

[p. 59]

17. Duizend wonderen.

Ze liepen verder. Toen kwam ineens Polleke er aan. Die ging ook mee naar het boswachtershuis.

Gerdientje kwam de jongens al tegemoet springen.

'O jongens, luister eens!' riep ze. 'Wij hebben al een nestje in de tuin, met eitjes er in!.... Zal ik vragen of jullie het ook mogen zien?'....

Dat wilden ze graag. De boswachter kwam juist uit de schuur. Hij had twee kippeneieren in de hand.

'Opa,' riep Gerdientje, 'mogen de jongens het nestje even zien?'....

'Dat is goed,' zei Grootvader. 'Dan zullen we het dadelijk maar even doen.'

Hij legde de eieren even in het gras. Toen haalde hij de trap uit de schuur en zette hem onder de kerseboom. Die stond nu volop in bloei. Kleine witte bloemblaadjes zweefden naar beneden en bedekten de grond. Het leek wel, alsof het gesneeuwd had.

Tegen de stam van de kerseboom hing een nestkastje. Opa maakte het deksel open. Een meesje sprong druk tak op-tak af en piepte beetje bang.

[p. 60]

'Ja, stil maar,' zei Opa. 'Wij zullen geen kwaad doen, hoor!'....

Polleke mocht het eerst kijken. Toen Jaap. En toen Gerdientje. Zij hàd het al gezien. Maar zij kon er haast niet genoeg naar kijken, zó mooi vond zij het.

'Niet aanraken, hoor!' waarschuwde Opa.

In het vogelhuisje was een nestje gebouwd van grasjes en haartjes. En daarin lagen vijf eitjes. Die waren wit met rode vlekjes.

''t Is prachtig,' zei Gerdientje en ze daalde de trap weer af.

Opa maakte het deksel weer dicht.

''t Is een wonder,' zei hij.

'Dan zijn er hier twee wonderen bij elkaar,' zei Gerdientje.

'Hoe bedoel je dat?'....

'Nou,' zei Gerdientje, 'het nestje èn de kerseboom zelf. Die was voor een paar weken nog helemaal kaal. En nu is hij zo prachtig! Net een groot bouquet.'

'Ieder bloempje is een wonder van God,' zei Opa. 'En ieder eitje ook.'

'Dan zijn hier wel duizend wonderen,' zei Jaap.

'Ja,' zei Opa, 'dit is de boom der duizend wonderen. Zó zullen wij hem noemen.'

Hij bracht de trap weer op zijn plaats. De kinderen gingen naar de kuikentjes kijken. Ze

[p. 61]

[p. 62]

waren al flink gegroeid. Ze kregen al kammetjes en staartjes.

De kloek krabde ijverig met haar poten in de grond.

'Kloek-kloek-kloek!'... riep ze toen. En alle kindertjes kwamen aanlopen, om te zien, wat Moeder gevonden had.

Maar Puk kwam ook eens kijken. Toen vloog de kloek hem boven op zijn kop en Puk ging er jankend vandoor.

De kinderen lachten er om.

'Ja,' zei Opa, 'het is een goede kloek! Zij zorgt best voor haar kindertjes.'

En toen liep hij te zoeken...., te zoeken...., want hoe hij ook zocht, hij kon nergens die twee eieren vinden.

'Grootmoe!' riep hij. 'Heb jij die eieren hier weggenomen?'....

Grootmoe kwam de deur uit.

'Eieren?' vroeg ze verwonderd. 'Welneen!... Waar lagen die dan?'....

'Hier in het gras. Twee eieren! Zijn jullie er ook niet aan geweest, kinderen?'....

Neen, niemand wist er iets van. En ze hielpen allemaal zoeken, maar ze vonden niets.

'Nou, dat lijkt óók wel een wonder,' zei Opa. 'Maar van zulke wonderen houd ik niet erg....'

Hij begreep er niets van. En hij schudde zijn grijze hoofd.