Jaap en Gerdientje. Deel 10. Het leven is zo mooi

[p. 129]

12. De tijd der wonderen.

Het werd laat die avond, want toen de kleintjes naar bed waren, was er nog zo veel wat de anderen moesten weten. En de volgende morgen was het weer vroeg dag, want toen moest er bij het eerste licht een ereboog worden opgericht voor het huis van de oude boswachter, waaraan alle buren en vrienden en ook de bosarbeiders meehielpen. Ze maakten die van dennegroen, versierd met allerlei bloemen, en midden in de boog kwam met bloemenletters te staan: Hulde aan het bruidspaar! Toen die boog nog maar nauwelijks klaar was, kwam het muziekcorps uit het dorp aangemarcheerd met het vaandel voorop, de meester als dirigent en een heleboel mensen er achteraan en bracht de boswachter en zijn vrouw een aubade op hun veertigjarig huwelijksfeest. Opa en Grootmoe Eggink kwamen in hun beste kleren arm in arm onder de boog staan, de een met een roos in het knoopsgat, de ander met een rozenbouquet in de hand en Chris sprong heen en weer met zijn fototoestel en nam de ene kiek na de andere, om die later op te kunnen sturen naar hun kinderen in Indonesië. Toen trad de notaris naar voren en hield een daverende rede, waarin hij Opa de beste jachtopziener van de hele provincie noemde, een toon-

[p. 130]

beeld van trouw en plichtsbetrachting, en daarna spraken de burgemeester en de dominee en er werden cadeaux aangeboden - een horloge en een theetafel en een mooi nieuw radio-toestel - en Opa kon bijna geen woorden vinden om voor al die blijken van vriendschap te bedanken. Tot slot zongen ze allemaal samen 'Lang zullen ze leven' en daarna gingen de meeste mensen weer naar huis. Maar de intieme vrienden bleven, want die hele dag zou er feest zijn en ze wilden het eenzame oude mensenpaar op deze dag het gemis van hun kinderen zoveel mogelijk vergoeden.

Om elf uur zou het telefoongesprek gevoerd worden en een kwartier tevoren zaten ze al in de kamer bij het toestel te wachten en praatten er over, dat nu aan de andere kant van de aardbol de zoon van Opa en Grootmoe Eggink, de zendeling met zijn vrouw en kinderen zaten, eveneens in afwachting. In Makassar waren ze; ze hadden er een grote reis voor moeten maken, want hun woonplaats Manado had geen radio-telefoonverbinding met Nederland. Maar dat hadden zij er voor over gehad op deze dag! Ze logeerden in het huis van een collega, hadden ze geschreven, en Jaap probeerde zich voor te stellen, hoe ze daar nu zaten: in witte luchtige kleren, bij de lamp - want het moest daar nu een uur of zeven in de avond zijn - een paar tjitjaks kropen langs de gekalkte wand en buiten speelde een inlandse bediende op zijn fluit.... En allen, zelfs de tjitjaks, keken ze in spanning naar het telefoontoestel, want wanneer

[p. 131]

dat zou beginnen te rinkelen, zou een afstand van duizenden kilometers plotseling opgeheven worden en konden ze de stemmen van hun geliefden horen, alsof ze bij elkaar in de kamer zaten. Het leek Jaap bijna onmogelijk, dat dat heus mogelijk zou zijn!..

'En hoe wonderlijk gaat het toe!' hoorde hij toen de meester zeggen. 'Luister jij ook eens, Jaap! De stem van Gerdientje gaat straks uit het huis in Makassar, waar zij logeert, langs de draad naar het zendstation bij die plaats. Dat zendstation zendt het geluid uit naar Bandung, vanwaar een ander zendstation het door de aether naar Nederland zendt. Daar wordt het opgevangen door het ontvangstation Nederhorst den Berg. Vandaar gaat het langs de kabel naar Amsterdam en dan eveneens per kabel naar Zwolle en vervolgens naar hier.'

'Hoe is het mogelijk!' zei Jaap.

'Jouw stem,' ging de meester voort, 'gaat niet dezelfde weg langs. Die gaat eerst langs de kabel via Zwolle en Amsterdam naar Kootwijkradio, het Nederlandse zendstation....'

'Wij hebben gisteren de hoge masten gezien,' zei Jaap.

'Juist. Welnu, van die masten uit gaat jouw stem door de aether naar Bandung, waar hij wordt opgevangen door het radio-ontvangstation aldaar. Bandung zendt hem via de zender uit naar Makassar. Makassar geeft hem langs de kabel door naar de abonné, die zendeling waar Gerdientje in huis is. En zo snel verplaatst zich het geluid, dat je er niets van

[p. 132]

merkt, dat het zo 'n afstand heeft moeten afleggen.'

'Het wonder wordt hoe langer hoe groter,' zei vader.

'Ik zou niet meer durven als ik jou was,' zei Gijs met een glimlach tegen Jaap.

'En nu dit nog,' vertelde de meester. 'Stel nu eens, dat een nieuwsgierige radio-amateur het gesprek zou willen afluisteren. Als het hem lukt om het op te vangen, dan hoort hij een raar koeterwaals taaltje, waar hij niets van begrijpt. De woorden van jullie hier en van de anderen in Indonesië worden namelijk onderweg zó van klank veranderd, dat niemand er een touw aan vast kan knopen....'

'Dus, geheimhouding gewaarborgd,' zei Opa.

En dat was voorlopig het laatste woord wat gehoord werd, want het liep tegen elven, het gesprek kon elk ogenblik doorkomen. Het slagwerk van de klok was afgezet, opdat het niet storen zou. De hond was uit de kamer gebracht. Een buurvrouw hield de wacht bij de deur om eventuele bezoekers te verhinderen de bel te luiden. Heel stil was het nu.

De grote wijzer van de klok was de twaalf gepasseerd. Buiten klonk schel het gekraai van de haan. Maar die kon je toch moeilijk de snavel dichtbinden....

Opa zat stil voor zich uit te kijken, de handen op de knieën. Oma streek zenuwachtig over haar japon en wierp telkens een hulpzoekende blik op haar man. Dáár rinkelde de telefoon!....

Opa stond rustig op en stak zijn hand uit naar het

[p. 133]

toestel. Jaap zag die hand trillen. Maar de stem van de oude boswachter was vast als altijd: 'Ja, met Eggink.... Juist, dank u!....'

'Even wachten,' zei hij. 'Het komt zo.'

Hij had voor deze gelegenheid een meeluisterapparaat aan het toestel laten maken en gaf dat Grootmoe in handen. Toen pakte hij haar vrije hand en trok haar naar zich toe. Zo stonden ze samen hand in hand te wachten op het grootse gebeuren..

Plotseling ging er een schok door de gestalte van de boswachter. Zijn gelaat lichtte op.

'Ha, beste jongen, ben jij daar?' zei hij. 'Hoe gaat het?.... Dank je wel, hoor! Ja, je Moeder luistert mee, die hoort alles.... Dank je wel, Lies! Ha, Gerdientje! Dag meisje, dag lieve kind! Ja, hier is Grootmoe ook. Laat je stem eens horen, vrouw!....'

[p. 134]

Hij gaf haar de telefoon en het oude vrouwtje, met blosjes van opwinding op de wangen, zei een paar woorden en gaf toen maar gauw de telefoon weer over aan haar man. Die vertelde van de boog en de muziek en dat de mensen zo goed voor hen waren.

'Jaap?' zei hij toen. 'Ja, die is hier.... Gerdientje, hier is je vriend.'

Jaap was er al bij.

'Hallo Gerdientje!' zei hij.

En duidelijk hoorde hij de stem van het meisje: 'Dag Jaap! Leuk hè, dat we elkaar horen!'

'Nou zeg!' zei Jaap. 'Hoe gaat het? Heb je het erg warm?'

'Nee, best hoor!' zei de stem. 'Tot ziens over twee jaar, Jaap!'

'Ja hoor, fijn!' zei Jaap. En toen nam Opa hem de telefoon reeds uit handen. Hij had nog veel meer willen zeggen, maar er was geen tijd voor. Het zou ook te duur worden: dit gesprek kostte vijf en twintig gulden voor drie minuten en voor elke minuut meer acht en een halve gulden extra.

Opa was al bezig om een eind aan het gesprek te maken. Hij wenste zijn kinderen Gods zegen op hun leven en op hun werk. Nog een groet, eerst van hem, toen van zijn vrouw.... Afgelopen.

Toen hij de hoorn had neergelegd, zat Grootmoe te huilen. Maar het waren tranen van blijdschap.

'God is goed,' zei ze. 'God is heel goed voor ons....'

[p. 135]

Zij had haar kinderen wel, al waren ze niet bij haar. Op deze feestdag had zij hun stemmen gehoord. En de Vader in de hemel, voor wie geen afstand ooit een beletsel vormde, was daar evengoed als hier om ook hen te beschermen en te leiden en hen eens weer allen tot elkaar te brengen.

'Het is een tijd van wonderen,' zei oude Gijs. En daar knikten ze allen op.

'Soms spijt het mij, dat ik niet jong meer ben zoals hij daar, onze Jaap,' ging de oude knecht voort.

En Jaap dacht: 'Ja, heerlijk om jong te zijn en nog voor heel dat grote wonderlijke leven te staan.... Wat is het leven mooi!'

'Maar,' vervolgde Gijs, 'dan denk ik: Gijs, domme kerel, wat ben je toch ondankbaar! Want het grootste, het allergrootste wonder, dat ken jij ook, daar geniet je iedere dag weer van en dat laat je nooit in de steek. Dat wonder is zo groot, dat geen mens het uit had kunnen vinden. Weet je, wat ik bedoel, Jaap?'

En Jaap keek in de heldere, blijde ogen van zijn oude vriend en knikte hem toe.

Ja, hij wist het wel!

Het wonder van de liefde van God.

Dat bedoelde Gijs.