Vaderlandsche liederen, voor het genootschap van wapenhandel te Leyden (4 delen)

[p. I3r]

Zang voor de vrije Batavieren.

Wijs: Vermeille Rose!

Wel aan! Bataven,

Die, met verdriet,

Nog op 't gebied

Der oude Graven

Te rugge ziet!

Die wulpsche Dwing'landij

Vervloekt, met al de slaven

Van een gehaate Heerschappij!

Wilt steeds betoonen,

Dat ge, eensgezind,

Het zagt bewind

Der Vrijheids - zonen

Oprecht bemint!

[p. I3v]

 

Mogt het gelukken

 

Aan 't voorgeslacht,

 

Dat Philip's macht,

 

Gefneuikt, moest bukken

 

Voor Bato's kracht,

 

Zoo dat men dit gewest

 

Zij ketens los zag rukken,

 

En Vrijheid op den throon gevest;

 

Dat we onze telgen

 

Dan ook doen zien,

 

Dat Vrije Dên

 

Aan laffe Belgen

 

Nog weêrstand biên!

 

 

 

* * *

 

 

 

Want, schoon deez' streken

 

Den last en druk

 

Van 't Spaansche juk

 

Wel zijn ontweken,

 

Tot ons geluk,

 

Is 't echter, na dien tijd,

 

Te klaar te vaak gebleken,

 

Hoe ons die Vrijheid werdt benijd;

 

Terwiil van binnen

 

Een trotsche hand

 

Vaak fellen brand

 

Stichtte om te winnen

 

Het Roer van 't Land.

[p. I4r]

 

Herdenkt die dagen,

 

Toen Barneveld

 

Aan 't snoodst geweld,

 

Door Maurit lagen;

 

Werdt blootgesteld!

 

Of, toen men 't Broederpaar

 

Den dolk in 't hart zag ingen,

 

Door Willems omgekofte schaar!

 

Dan zal 't u blijken,

 

In welk geslacht

 

Men heeft getracht,

 

Eenmaal te prijken

 

Met de Oppermacht!

 

 

 

* * *

 

 

 

Was dit de reden

 

Nog onlangs niet

 

Van al 't verdriet,

 

Door ons geleden

 

Van 't Britsch gebied?

 

Toen onze koopvaardij,

 

In weêrwil der gebeden,

 

Ten prooi bleef aan geweld'narij,

 

En men de rechten

 

Van vrije vaart,

 

Geheel ontaard,

 

Ons liet ontvechten,

 

Door 't Engelsch zwaerd,

[p. I4v]

 

Is 't niet gebleken,

 

Hoe onze vloot,

 

In zulk een' nood,

 

Wel duizend streken,

 

Bleef buiten schoot?

 

Tot dat men Albion

 

Zoo ver zag heen geweken,

 

Dat men het niet bezeilen kon;

 

Terwijl de klagten,

 

Die we in dien staat,

 

Op hoop van baat,

 

Te berde bragten,

 

Steeds zijn versmaad.

 

 

 

* * *

 

 

 

Maar welk een zegen

 

Is, in der daad,

 

Ook uit dat kwaad

 

Niet opgestegen,

 

Voor Neêrlands Staat?

 

Daar 't Volk, uit dit gedrag,

 

Ontdekt heeft, allerwegen,

 

Het diep verval van zijn gezag;

 

Terwijl bevelen,

 

Door de Oppermacht

 

Tot heil bedagt,

 

In veele deelen,

 

Stout zijn veracht.

[p. I5r]

 

Van daar die Helden,

 

Die, blind voor 't goud,

 

Zich kloek en stout,

 

Met moed, doen gelden,

 

Voor 's Lands behoud;

 

Die, wars van hoofschen dwang,

 

Zich in de bres steeds stelden,

 

Voor Vrijheids algemeen belang,

 

En voor de rechten

 

Van Volk en Staat

 

Nog vroeg en laat,

 

Heldhaftig vechten,

 

In Neêrlands Raad.

 

 

 

* * *

 

 

 

Wel aan, Bataven!

 

Roemt, trots den nijd,

 

Dan steeds de vlijt

 

Van zulke braven,

 

In dezen tijd!

 

Bidt, dat zij 't schip van Staat

 

Haast voeren in die haven,

 

Waar de Eendragt Vrijheid nooit verlaat;

 

En schiet kloekmoedig,

 

Het harnasch aan,

 

Om, hoe 't moog' gaan,

 

Getrouw en spoedig,

 

Hun bij te staan!

[p. I5v]

 

Zoo zult gij toonen,

 

Dat u 't geacht

 

Beroemd geslacht

 

Van Bato's Zoonen

 

Heeft voorrgebragt!

 

Zoo zal noch Prins, noch Graaf,

 

Ooit meer den Burger honen,

 

Of 't juk doen torschen van een' slaaf!

 

Maar, t'allen dagen,

 

De Vrijheid weêr

 

Haar' hoed en speer,

 

Met luister, dragen,

 

Tot Neêrlands eer!

Heusden 1782.

Ingenuus.