Gedichten

Oogst.

Scherp snijdt het zwoegend ijzer der gedachte

Door d' akker van den geest de lange voren,

Diep laat de hoef van os en paard zijn sporen

Er in getrapt: de duisternis der nachte

En 't zonlicht gaan er over, wisslend zachte

En teistrende getijden, scherp gevroren

Of gloênde droogt'; en woeste vlagen storen

Zich aan geen zaaiers dankbre vreugd of klachte.

Dan werkt van binnen 't splijten, kiemen, groeien,

Tot weer de akker leven gaat en bloeien;

Gedachtenoogst bedekt de vruchtbre kluiten.

Maar wat de zangerige vogelkoren

Er hupplend tsjielpten in de zwarte voren,

Dat komt als oogst van liedren er ontspruiten.