Gedichten

Nacht.

Donker en woest is de lucht

Gansch in het ronde,

Zwart zijn de golven der zee;

En alleen waar de moedige stoomer,

Bewerktuigd schepsel van den mensch, met vuur voor bloed

[p. 74]

 

In d' aadren en met ijzer voor gebeent',

 

't Wilde gedrang van de tuimlende baren

 

Klieft en ze beukt met geraderde klauwen,

 

Licht het tot schuim geslagen nat.

 

 

 

Schommelend, statig, naar linker en rechter,

 

Opwaarts en neerwaarts,

 

Gaat hij zijn vasten, geregelden gang;

 

Ver achter hem wappert de warlende rook

 

Als zwarte manen

 

Met vurige spattten doorvonkeld.

 

Uit de donkere golven

 

Heffen de schoone Nimfen der zee

 

Haar zilverblanke armen;

 

De lange haren, drijvend op het nat,

 

Druipen van glinstrende fosforusglansen;

 

Rondom het steigrende zeeros

 

Dansen z' in 't schuim.

 

‘Hoe staat gij zoo eenzaam

 

En slaapt niet als de menschen?

 

Hoe hangt gij zoo over het scheepsboord,

 

Starend in de golvende wieling

 

Uren aan uren?

 

Waarom zijt ge niet ziek als die andren?

 

Zijt gij een zeekind, even als wij?

 

Kom tot ons over,

 

Kom in die wereld van vloeiend kristal,

 

Vol wonderen, vreemder dan d' aardsche,

 

Waar parels groeien tusschen bosschen van koraal.

 

Met de kleurigste schelpen beschenken wij u,

 

Met zeewierkransen kronen wij u dichter,

 

En spelen uw liedren op klinkende horens;

 

Wij zullen, u klemmend in onze armen,

 

Wij zullen u minnen,

[p. 75]

 

En de visschen, de spraakloozen,

 

Spreken er zeker geen kwaad van.’

 

 

 

D' eenzame droomer aan 't scheepsboord

 

Hoort naar de Nimfen der zee;

 

Zijn boezem bonst en zwoegt

 

En verlangt naar de rust van de koude paleizen.

 

Maar, als hij hoort dat ook zij daar beminnen,

 

Prevelt hij spijtig:

 

‘Dan waar' 't vergeefs tot u gevloden.’