Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 717]

Justitie gedaen aen Abraham van Dorth, die om sijn groote moedwil, en Brontstichtinge, buyten Dorth gevangen zijnde, levendig aldaer verbrant is.

Mijn droefheyt moet ick klagen.

Hoort toe gy Huysluy vroome,
Luystert doch na dit Liedt,
Het is wel om te schroomen,
Hoe een mensch komt in 't verdriet,
Van een Quant die Abraham hiet,
Sijn selven brocht in schant,
Met sijn boos lijf en ziel,
Js hy levendigh verbrant.

Sijn Ouders hoogh gepresen,
En al zijn Vrienden vroom,
Die hebben langh voor desen,
Geleeft in swaren schroom,
Het scheen van desen Boom,
Geen goet sou brengen voort,
Seer lanck was sijnen toom,
Ghelijck gy hier nu hoort.

Voor een Huysmans deur gekome,
Stoutmoedigh onversaeght,
Sy hebben sonder schroomen,
Na Speck en Vleesch gevraeght,
Scheen dat de Vrouw of Man,
Niet voor en quam soo ras,
Abraham sprack als dan,
'k Sal 't u brengen te pas.

Sijn Kammeraet verheven,
Sloegh aen soo valschen raedt,
Sy hebben vuur geslagen,
Met een vuurslagh onverzaedt:
Abrhaam stack het aen,
En vuurden 't langhs den dijck,
Sagh men de vlam op gaen,
Sy lachten blydelijck.

Daer branden al aen flaerden,
Huys, Hof, en al ter stee,
Veel Koeyen ende Paerden,

[p. 718]

 

En veel ander dingen mee,

 

Sulcken scha als den Huysman lee,

 

Door Abrahams bedrijf,

 

Hy kon oock qualijck mee,

 

Bergen sijn eygen lijf.

 

 

 

Twee Dienders met verstrangen,

 

Zijn daer van Dorth gegaen,

 

Om Abraham te vangen,

 

Gekleet in Luycksche kleeren,

 

Sijn langhs den Dijck gegaen,

 

Sy hielden haer soo stil,

 

Tot dat sy kregen daer,

 

Abraham na haer wil.

 

 

 

Sy vraeghden seer behendigh,

 

Na Abraham kuys van mondt,

 

Of sy hem niet en kenden,

 

Ja sprack de Vrouw terstondt,

 

Docht den eenen Vagebont,

 

Moet by den ander zijn,

 

Daer sat Abram en dronck,

 

Toeback, Bier, Brandewijn.

 

 

 

Doen hy begost te drincken,

 

't Was haest met hem gedaen,

 

Sonder langh te bedincken,

 

Packten zy hem stracks aen,

 

't Sa, 't sa, geeft u gevaen,

 

Sy hielden hem soo vast:

 

Abraham sprack onbelaen,

 

Noyt ben ick soo verrast.

 

 

 

Nu is mijn uur ten eynde,

 

Mijn veeren zijn gekort,

 

Jck leef in swaer elende,

 

Nu moet ik mee na Dort,

 

Jck weet niet wat my schort,

 

Doen ick bleef in 't quartier,

 

Doen mijn Boel gevangen wordt,

 

Doen kon ick nooyt van hier.

 

 

 

Den derden Dagh van Maye,

 

Stont Abram in den brant,

 

Men hoorde hem seer schreye:

 

O Heer doet my bystant,

 

Al in u Rijck o Heer,

 

Vergeeft mijn sonden swaer,

 

Riep hy t'elcken keer,

 

Al met den Moordenaer.

EYNDE.