Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 587]

^*

* Katern 76

Een Nieuw vermakelyk Lied, uyt een Brief die een Vrouw na haer Man in Ostinje stierde, en is vergeten mee te nemen,

Stem: Daer waren drie jonge Maegden./

Getrouwe en beminde,
Cornelis Pieterse Man,
Jk schrijf u seer gezwinde,
Jk ben verlost van 't Kinde,
Waer van ik raekte zwaer
Eer wy scheyden van malkaer.

Gy kunt het nog wel weten,
Toen gy in Tessel lag,
Dat het niet was soo 't hoorde,
met mijn aen u Scheeps boorde,
Jk heb een jonge Zoon,
hy lijkt zijn vaertje op een boon.

Hy heeft twee bruyne Oogen,
En vet gelijk een Mol,
Mijn alderliefste Maetje;
het roept al Taet, Taet, Taetje,
Het lagt en speeld voorwaer,
met zijn hantjes trararaer.

Een Pappot van een pijntje,
Met drie Beschuyten groot,
Daer kan hy 't net mee tuygen,
En dan eens toe te zuygen,
Hy is zo dik en grof,
Maer hy weet ook wel waer of.

Jk laet hem nog maer zuygen,
Al uyt mijn eene Borst,
De ander is vol kloven,
Ja

[p. 588]

 

schier niet te geloven,

 

Die ik met pijn hem bood;

 

Tot het mijn op 't laest verdroot.

 

 

 

Jou Moeder zeyd gestadig;

 

dat ik het speene sou,

 

Maer als ik het hoor krijten:

 

Soo schijnt mijn hert te splijten;

 

Sijn stem is sonder jok:

 

Puur gelijk een boeve Klok.

 

 

 

Nog zeyd zy daer beneven,

 

Als 't kind so lange zuygt,

 

Dan zal het als een baken,

 

Staeg na de Vrouluy haken,

 

Dan zal het Kind sertijn,

 

Hitzig na de Vrouluy zijn.

 

 

 

Gy hebt ook lang gezoogen,

 

Ruym twee Jaer agter een,

 

Als gy was sestien Jaren,

 

Kon zy u niet bewaren,

 

Sy kon u met geen slaen,

 

Houwen van de Meyd vandaen.

 

 

 

Jk hoop gy sult u wagten,

 

Al van het zwarte Vee,

 

Dat zy u niet besmetten,

 

Of Pokken aen 't Gat setten,

 

Want so u dat geschied;

 

Jk geen vreugde meer geniet.

 

 

 

Jk schrijf u daer beneven,

 

Al van twee Vrouwtjes fijn,

 

Die haer Mans met u varen,

 

Hoe dat zy moeten baren;

 

Al voor de tweede toer,

 

Zint haer Mans na Jnje voer.

 

 

 

Het valt mijn ook verdrietig,

 

Alleen te moeten zijn;

 

Als ik denk op die dingen,

 

Kan ik mijn niet bedwingen,

 

Die wy hadden te met,

 

Met ons beyden op het Bed.

 

 

 

De duyvel is na gaende,

 

Jk word gestaeg verzogt,

 

Dat ik mijn jeugdig leven,

 

Tot Minnespel zou geven,

 

maer wagt ik nog een Jaer,

 

Dan zoo loop ik groot gevaer.

 

 

 

Het is een vaste reden,

 

die noyt at hongert niet,

 

Had ik van al mijn Leven,

 

Maer ongetroud gebleven;

 

Soo had ik tot verdriet;

 

Die vleesselijke lusten niet.

[p. 589]

 

Nou Maetje Lief verheven,

 

Gy hebt verstaen de Brief,

 

En den inhoud vernomen;

 

Wilt dog spoedig thuys komen,

 

Soo blijf ik u getrouw,

 

Neeltje Krelis is u Vrouw.