Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

Een avontuurlyk lied van een Jonckman die door den Houd wandelden,

op een aengename Voys.

Lest door den hout daer ik ging spancere,
les door den hout daer 't so duyster was,

[p. 293]

 

onder de boome na mijn begeeren,

 

daer vond ik een moy meysje staen,

 

ik sprak haer aen,

 

ik sey schoon kint hoe weenje so seere,

 

of heeft u ymant groot leed gedaen.

 

 

 

Sy sey Jonkman en dat doet myn deere,

 

ik ben verdoolt in de duysternis,

 

't spijd mijn van mijn moye kleeren,

 

daer ik so ben voor bevreest,

 

in mijnen geest,

 

ik dogt niemant kon mijn mov[ee]ren

 

ik wou dat ik had in mijn huys geweest.

 

 

 

Doen gingen wy te samen wandelen,

 

al soetjes langes de water kant,

 

mijn dogt ik moest haer wat sagjes handele,

 

haer hembt dat was so bijster nad,

 

al aen haer gad,

 

ja tot in Cupidoos waranden,

 

daer was sij ook van de douw bespad.

 

 

 

Al wat ik doe 't was na haer begeeren,

 

wy ginge sitten al in het gras,

 

ik dogt sijn dat al u mooye kleeren,

 

daer gy zo bent voor bevreest,

 

in uwen geest,

 

men kent de vogelen aen de veeren,

 

zy wist wel waer dat sij had geweest.

 

 

 

Toen sijn wy voort na haer huys gegange,

 

daer stake wij een kleyn ligie aen,

 

sy had een voorhooft vol van plooyen,

 

en daer by een groote mond,

 

hoord eens terstond,

 

was vol sproete gelijk de vlooyen,

 

denkt eens hoe dat ik verslage stond.

[p. 294]

 

Oorlof gy meysjes al voor 't lesten,

 

lust gy nog een kleyn stukje pens,

 

o ja mijn Heertje hoe langer hoe liever,

 

het isser een stukje pens,

 

daer ik na wens,

 

wel waerom niet zo lang gedronken,

 

so lang als men uyt zijn oogen zied.