|
| |
| |
| |
| |
Het beklag van een Vryster, over het verliesen van haar Maagde-blom,
Vois: Wanneer de Zon in 't morgen rood.
O minne lust, o korte vreugd,
Og waer is nu mijn jonge Jeugd!
Mijn Eer mijn alderbeste pand,
Leyd nu geworpen in het sant;
die nu mijn Bloemtje heeft geplukt,
En van zijn steeltje heeft gerukt,
Laet mijn alleenig zwerven.
Hy houd of hy mijn niet en kent,
Nu hy mijn heeft bedrogen,
En daer toe schandelijk heeft geschent,
Nu vlugt hy uyt mijn oogen;
nu hy besit mijn held're glans;
een Spiegel voor de Jonge mans
Die lonkten na mijn wesen,
Maer het is door zijn grote goet,
daer hy op draegt soo'n hooge moed,
ô Goon hy mag wel vreesen.
| |
| |
Heb ik u tot een val gebragt,
Dogt gy dat niet te vooren,
Og! og! dat had ik niet gedagt,
't Js al moeyten verlooren
Heb ik een Roosje van u ontfaen,
De Roose-Boom is blijven staen,
Daerom en wilt niet klagen,
Daer zijnder nog wel meer als gy,
Og soete Lief voegt u daer by,
Die mee dat kruysje dragen.
't Js waer den Boom is blijven staen
mijn maegdeblom hebt gy ontfaen,
dat en kon ik niet keeren,
dat was mijn eer mijn beste rood
Gestolen uyt mijn Maegdenschoot,
die gy quam af te rukken,
Jk vleyde u wel duysentmael;
met traentjes en met soete tael,
Maer gy mijn Maegdom plukte.
Waerom liet gy mijn soo begaen,
mijn Lief had gy 't niet toegestaen,
Gy hoefde niet te klagen,
Het spreekwoord seyt mijn lieve kind,
Versint een saek eer gy begint,
ik ging het u eerst vragen,
want ziet ik heb u niet verkragt,
door Liefde bent gy so gebragt,
Dies valt 'er niet te klagen.
Mijn lief eer gy so verre quam;
dat gy mijn maegde Roosje,
Jk dogt dat gy 't uyt Liefde nam;
maer 't was maer voor een poosje,
Jk was door Liefde so verblind,
dat ik mijn Eer niet heb gekent,
mijn eer en glans die is gans weg,
Hoord Minnaer vals wat dat ik seg,
Mijn Lief en slaet geen woorden agt,
| |
| |
die op 't bed zijn gesproken,
al wast in 't midden van de nagt;
Of voor den Altaer van de min:
die gaet verkeerde wege in;
en wilt daer aen gedenken,
mijn Ouders souden 't niet toestaen,
dat ik met u sou trouwen gaen
Het sou mijn staet verkrenken.
Dat weet uw Vader met 'er daet,
een man een groote Heere,
En ik ben in een slegte staet,
Jk heb niet als mijn Eere,
dat wist gy van te voren wel,
eer dat gy door het minne-spel,
mijn jonge hart bekoorde,
Eer dat gy mijn tot u lust kreeg,
van droefheyd gy ter aerden seeg
Maer laes gy neemt van my de vlugt
En ik vind mijn bedrogen,
Dat is de saek daer ik om sugt,
Gaet datelijk uyt mijn oogen;
by u vader en moeder weer
Gaet vals minnaer pronkt met mijn Eer,
Gaet onbesturve Bruydegom,
Gy gaet verkeerde wegen om,
Adieu mijn Lief mijn waerde blom,
die op de mensche vast betroud,
En ook op losse gronde bout;
vint hem altijt verlegen,
ag dogters weest dog niet soo sot,
Een Jonkman houd met u de spot,
En dan gaen zy haer wegen.
|
|
Auteursrechtvrij
